Το φαινόμενο Podkletnov ή της αντιβαρύτητας

Άρθρο, Φεβρουάριος 2002

Κατά την αρχή της προηγούμενης δεκαετίας, ένα ρηξικέλευθο πείραμα ήρθε να ταράξει τα νερά της κοινότητας των φυσικών. Έκτοτε γράφτηκαν πολλά είτε υπέρ είτε κατά των συμπερασμάτων αυτού του πειράματος. Θα επιχειρήσουμε στην ανασκόπηση αυτή να κάνουμε μια αμερόληπτη παρουσίαση των κυριοτέρων απόψεων που ακούστηκαν και σχετίζονται με το πείραμα αυτό.

Πιο συγκεκριμένα, πειράματα που έγιναν το 1992 στη Φινλανδία φάνηκαν να δείχνουν ότι το βαρυτικό πεδίο της Γης θα μπορούσε να εξουδετερωθεί ή να μειωθεί με τη χρήση υπεραγωγιμότητας. Τα πειράματα αυτά που έγιναν από τον Eugene Podkletnov στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Tampere της Φινλανδίας έμοιαζαν να δείχνουν ότι το βάρος των σωμάτων ελαττωνόταν όταν αυτά τοποθετούνταν πάνω από ένα αιωρούμενο περιστρεφόμενο υπεραγώγιμο δίσκο, μέσα σε μαγνητικά πεδία υψηλής συχνότητας. 

Πράγματι η συσκευή του εξουδετέρωνε τη βαρύτητα, ή επρόκειτο για κάποια απάτη ή λάθος της πειραματικής σχεδίασης; Ο ίδιος ο Podkletnov ισχυρίζεται ότι τα πειραματά του ήταν ολοκληρωμένα. Όμως εκείνη την εποχή, δεν δέχτηκε να δημοσιοποιήσει τις λεπτομέρειες των πειραμάτων του και της συσκευής του ούτε στους συναδέλφους του του πανεπιστημίου, κι έτσι ίσως άθελά του σκόρπισε την αμφιβολία για την αξιοπιστία των ισχυρισμών του. 

Τι λένε όμως γι αυτό οι άλλοι επιστήμονες; ένας φυσικός έχει προσπαθήσει να εξηγήσει τα παράξενα αποτελέσματα του Podkletnov. Άρθρα που γράφτηκαν από τον G. Modanese προσφέρουν μια θεωρητική εξήγηση στη βάση της κβαντικής θεωρίας της βαρύτητας. Πιο συγκεκριμένα, επικαλούνται μια τοπική αλλαγή της κοσμολογικής σταθεράς. Άλλοι φυσικοί μεταξύ των οποίων οι  Unnikrishnan, καθώς και De Podesta και Bulll προσφέρουν εναλλακτικές εξηγήσεις όχι στηριγμένες στη θεωρία της βαρύτητας αλλά σε συνηθισμένα φυσικά φαινόμενα τα οποία παρέβλεψε ο Podkletnov. Κατά περίεργη σύμπτωση, δύο άλλοι φυσικοί, οι Li και Torr, έχουν γράψει  εργασίες (Τις 2 πριν ο Podkletnov δημοσιεύσει τα αποτελέσματά του και την 1 μετά) στις οποίες προβλέπουν ότι περιστρεφόμενοι υπεραγωγοί μέσα σε εναλλασσόμενο μαγνητικό πεδίο θα μπορούσαν να δημιουργήσουν πεδίο βαρύτητας. Ίσως ο Podkletnov να ανίχνευσε το πεδίο που αυτοί προέβλεψαν. Η NASA ενδιαφέρθηκε επίσης για το θέμα αυτό. Ανέπτυξε μάλιστα ένα ερευνητικό πρόγραμμα διάρκειας σχεδόν 3 ετών.

Πολλοί άλλοι φυσικοί απλώς γέλασαν και λένε ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατον λόγω της διατήρησης της ενέργειας και της γενικής σχετικότητας. Ακόμη και το γεγονός ότι η βαρύτητα δεν είναι δύναμη αλλά μια ιδιότητα της παραμόρφωσης του χωροχρόνου μέσα στον οποίο ζούμε δεν μας επιτρέπει να δεχτούμε την εμφάνιση ενός τέτοιου φαινομένου.

Για να είμαστε ειλικρινείς, σύμφωνα με τους γνωστούς φυσικούς νόμους, η βαρύτητα δεν μπορεί να εξουδετερωθεί ή να αλλοιωθεί. Κανένας συνδυασμός ηλεκτρομαγνητικών πεδίων, οποιασδήποτε έντασης ( που θα μπορούσε να δημιουργηθεί με τη συμβατική τεχνολογία), δεν θα μπορούσε να τροποποιήσει την βαρύτητα κατά ανιχνεύσιμο τρόπο. Πράγματι, υπάρχουν τόσοι πολλοί γνωστοί τρόποι κατά τους οποίους ισχυρά ηλεκτρικά ή μαγνητικά πεδία θα μπορούσαν να ασκήσουν ισχυρές δυνάμεις σε κοντινά αντικείμενα, ώστε αυτά τα φαινόμενα πάντα κυριαρχούν επί των μετρήσεων του βάρους ακόμη και σε μέτριες μεταβολές της βαρύτητας. Έτσι η σχεδίαση οποιουδήποτε πειράματος για να ελεγχθεί η μεταβολή της βαρύτητας κοντά σε ισχυρά μαγνητικά και/ή ηλεκτρικά πεδία (όπως πχ στη συσκευή του Podkletnov), πρέπει να γίνει πάρα πολύ προσεκτικά. Προσοχή πρέπει να δοθεί σε όλες τις εμφανιζόμενες δυνάμεις. Δεν είναι καθαρό αν ισχύει ο ισχυρισμός του Podkletnov ότι έλαβε υπόψιν του όλα αυτά. Όλα αυτά τα θέματα είναι που έχουν κάνει την NASA επιφυλακτική μέχρι σήμερα.Πάντως κατά το έτος 2000 η NASA αποφάσισε να ξανασυστήσει μια ομάδα έρευνας του θέματος υπό την καθοδήγηση του Ron Koczor.

Ακριβώς επειδή οι ισχυρισμοί του Podkletnov έχουν βαθειές συνέπειες, πολλές επιστημονικές ομάδες διεξήγαγαν πειράματα για να αναπαράγουν το φαινόμενο. Η πιο προβεβλημένη προσπάθεια ήταν από μια ομάδα της NASA στο διαστημικό κέντρο πτήσεων Marshall στο Huntsville της Alabama (το πρόγραμμα που αναφέρθηκε και παραπάνω). Τα προκαταρκτικά αποτελέσματα της ομάδας πάντως ανέφεραν ότι το φαινόμενο δεν παρατηρήθηκε. Τα αποτελέσματα αυτά όμως αναφέρονταν κυρίως στα πειράματα του  John H. Schnurer, ενός αυτοδίδακτου πειραματιστή ο οποίος πειραματίστηκε επίσης με υπεραγωγούς και ισχυρίστηκε ότι παρήγαγε ακόμη ισχυρότερο φαινόμενο εξουδετέρωσης της βαρύτητας από αυτό του Podkletnov. Άλλα πειράματα  εξερευνούν επίσης την δυνατότητα του φαινομένου με συσκευές παραπλήσιες με αυτή του Tampere.

Ομολογουμένως η ιδέα της δημιουργίας αντιβαρύτητας, ή της εξουδςτέρωσης της γήινης βαρύτητας είναι αρκετά ελκυστική για την επιστημονική φαντασία. Φαντασθείτε να εκτοξεύετε δορυφόρους εκμηδενίζοντας το βάρος τους και στη συνέχεια να τους θέτετε σε τροχιά αγγίζοντάς τους απαλά με το δαχτυλό σας. Ή μια καρέκλα με ρόδες που κάνει τον αναβάτη της να αιωρείται σ' ένα πεδίο με g=0. Τέλος τι θα λέγατε για αντιβαρυτικά παπούτσια που θα φορούσαν οι δρομείς στους Ολυμπιακούς αγώνες;

Το φαινόμενο έχει τύχει πλατιάς κάλυψης από τα λαϊκά έντυπα, πιο πλατιάς από ότι ίσως πιστεύουν οι θεωρητικοί της συνωμοσιολογίας. Συνήθως τα έντυπα αυτά και οι δικτυακοί τόποι παρόμοιων αντιλήψεων δεν διαπνέονται από μια επιστημονική εξέταση του ζητήματος αλλά συναρτούν το ζήτημα αυτό με τα UFO και την λεγόμενη ελεύθερη ενέργεια.

Όπως υποδεικνύει ο συγγραφέας και φυσικός John Cramer υπάρχει μια εξελιγμένη τεχνολογία προώθησης, η οποία ίσως μας επιτρέψει να χρησιμοποιήσουμε την παγκόσμια πηγή προέλευσης της αδράνειας για να ταξιδέψουμε στ' αστέρια. Πρόκειται για την θεωρία προώθησης με την αρχή του Mach, μια ιδέα που συνέλαβε ο  James F. Woodward. Αυτός έγραψε τις θεωρίες του σ' ένα σύνολο από 9 τουλάχιστον δημοσιεύσεις στο περιοδικό  Foundations of Physics Letters αλλά και σε άλλα έντυπα. Ο ίδιος εκτέλεσε σοβαρή πειραματική δουλειά και τεκμηρίωσε το σχεδιασμό των πειραμάτων του με μεγάλη λεπτομέρεια. Κατασκεύασε επίσης μια πρότυπη συσκευή στο εργαστήριό του. Τα στοιχεία αυτά δεν υπάρχουν στους ισχυρισμούς του Podkletnov. 

Η συσκευή του Woodward στηρίζεται στην αρχή του Mach. Η αρχή αυτή είναι μια από τις κύριες εξηγήσεις για την προέλευση της αδράνειας. Η αδράνεια όπως μαθαίνουμε στο σχολείο είναι η ιδιότητα ενός υλικού σώματος να αντιστέκεται  στην επιτάχυνση που θέλουμε να του δώσουμε. Για παράδειγμα, αν σπρώξετε ένα βαρυφορτωμένο καρότσι αποσκευών στο αεροδρόμιο, απαιτείται αρκετή δύναμη για να το κάνετε να κινηθεί γρήγορα. Και όταν τα καταφέρετε να κινηθεί γρήγορα (δηλαδή έχει μεγάλη ταχύτητα), απαιτείται μια εξίσου μεγάλη δύναμη αντίθετη προς την ταχύτητά του για να το επιβραδύνετε και να το κάνετε να σταματήσει.  

Η αρχή του Mach προσπαθεί να εξηγήσει αυτή την αντίσταση με την συνδυασμένη βαρυτική έλξη πάνω στο αντικείμενο αυτό από όλα τα υπόλοιπα αντικείμενα του Σύμπαντος. Ο καθένας μας και όλα τα πράγματα γύρω μας έλκονται προς όλες τις κατευθύνσεις από την συνδυασμένη βαρύτητα όλης της ύλης μέσα στο Σύμπαν. Της ύλης που βρίσκεται παντού. Ακόμη και πιο μακριά απ' ότι μπορεί να δει το καλύτερο τηλεσκόπιο. ακόμη και αν η δύναμη της έλξης από έναν απομακρυσμένο γαλαξία 2 δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά από μας είναι πολύ μικρή, όταν συνδυάσετε τις έλξεις από όλη την ύλη, το άθροισμα των εντάσεων ή ισοδύναμα  αυτό που οι φυσικοί αποκαλούν βαρυτικό δυναμικό δεν είναι καθόλου αμελητέο. Αντίθετα μάλιστα έχει μια τεράστια τιμή. Ο Woodward δείχνει στις δημοσιεύσεις του ότι αυτό είναι ικανό να μας εξηγήσει την παραγωγή της διάσημης σχέσης F = M.a (Η δύναμη ισούται με τη μάζα επί την επιτάχυνση).

Το φαινόμενό του πηγάζει από ένα μαθηματικό όρο της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας του Einstein, ο οποίος συνήθως περικόπτεται όταν οι φυσικοί εξετάζουν αργά αντικείμενα όπως η Γη και ο Ήλιος. Αυτός όμως ο όρος προβλέπει ότι ένα αντικείμενο του οποίου η ενεργειακή πυκνότητα μεταβάλλεται πολύ γρήγορα θα έχει και μια αντίστοιχα πολύ γρήγορα μεταβαλλόμενη μάζα. Μιλάμε βέβαια για μάζα και όχι για βάρος. Το βάρος είναι μια ιδιότητα ενός αντικειμένου η οποία εξαρτάται από την τοπική βαρυτική δύναμη. Στο φεγγάρι θα έχετε το 1/6 του βάρους από αυτό που έχετε στη Γη, αλλά η μάζα σας θα παραμένει η ίδια.

Η μεταβολή αυτή είναι πολύ μικρή σε συνήθεις καταστάσεις, και εκδηλώνεται ως μια αυξομείωση γύρω από την τιμή της μάζας ηρεμίας ενός αντικειμένου. Έτσι κανείς δεν παρατηρεί συνήθως τέτοια φαινόμενα. Αλλά ο Woodward βρήκε ότι ο μηχανισμός αυτός μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μηχανισμός προώθησης με απλό τρόπο. Απλά αρκεί να ταλαντώνεται ένα αντικείμενο πάνω-κάτω με το ρυθμό των ταλαντώσεων της μάζας του, έτσι ώστε να επιταχύνεται προς τα επάνω όταν έχει μικρότερη μάζα και προς τα κάτω όταν η μάζα του αυξάνει. Με τον τρόπο αυτό θα δημιουργηθεί μια μικρή, χρονικά μέση τιμή δύναμης. 

Και τι το θαυμάσιο έχει ο τρόπος αυτός προώθησης; Είναι εύκολο στην περιοχή ενός αστεριού όπως ο Ήλιος μας να παράγεται άφθονη ηλεκτρική ενέργεια για μεγάλες χρονικές περιόδους, χρησιμοποιώντας ηλιακά κύτταρα. Μακριά από ένα αστέρι μπορούν να παράγονται μεγάλες ποσότητες ηλεκτρικής ενέργειας από πυρηνικά μέσα. Κάτι τέτοιο πραγματοποιήθηκε στο διαστημικό όχημα της NASA Galileo στην αποστολή του προς τον Δία. Αν μπορούσαμε λοιπόν να βρούμε ένα τρόπο να κινούμε ένα διαστημικό όχημα μόνο με ηλεκτρισμό, χωρίς να ξοδεύουμε κάποιο τύπο χημικού καυσίμου, τότε το όχημα αυτό θα μπορούσε ν' αναπτύξει τρομακτικές ταχύτητες. Δεν είναι δυνατόν να επιτύχουμε τέτοιες ταχύτητες με χημικά καύσιμα διότι όσο περισσότερο καύσιμο μεταφέρει το διαστημικό όχημα τόσο μεγαλύτερη μάζα θα έχει. Και για να πετύχει μια δεδομένη ταχύτητα, τόσο πιο πολύ καύσιμο πρέπει να κάψει. Και κάποτε αυτό τελειώνει.

Δείτε τον  Woodward link για περισσότερες λεπτομέρειες.