Φυσικοί στο Κέντρο του Γραμμικού Επιταχυντή στο Stanford (SLAC), παρατηρούν τις πρώτες αποδείξεις για κουάρκς μέσα στο πρωτόνιο.
Για το γεγονός αυτό οι Friedman, Kendall and Taylor παίρνουν το βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1990.

Η πρώτη παρατήρηση των καονίων, που είναι τα σωματίδια που περιέχουν παράξενα (strange) κουάρκς, σε πειράματα κοσμικής ακτινοβολίας.

Ο Gell-Mann του Τεχνολογικού Ιδρύματος της Καλιφόρνιας, εξηγεί τη σχετική μακροβιότητα των καονίων με τη θεωρία της  παραξενιάς και παίρνει Βραβείο Νόμπελ το 1969.

Στο Εργαστήριο Brookhaven (BNL), οι Cronin και Fitch βρίσκουν πως τα καόνια παραβιάζουν τη συμμετρία ύλης-αντιύλης (CP), και παίρνουν Βραβείο Νόμπελ το 1980.

Φυσικοί στο SLAC και BNL ανακαλύπτουν, ανεξάρτητα οι μεν από τους δε, ένα νέο μεσόνιο - το J ή Ψ - που περιέχει ένα νέο είδος κουάρκ, το γοητευτικό (charm) κουάρκ. Οι Richter (SLAC) και Ting (BNL) παίρνουν Βραβείο Νόμπελ το 1976.

Μια ομάδα επιστημόνων στο Fermilab με επικεφαλής τον Lederman, ανακαλύπτουν το μεσόνιο ύψιλον, που περιέχει το κουάρκ bottom καθώς και ένα αντι-bottom κουάρκ. Αυτό οδηγεί τους φυσικούς να πιστέψουν ότι θα βρουν κάποια μέρα την έκτη και τελευταία γεύση των κουάρκ. 

Η προβλεφθείσα γεύση top είναι γεγονός. Δύο ομάδες φυσικών (CDF και DZero) που συνεργάζονταν στο Fermilab, ανακοινώνουν την ανακάλυψη του top κουάρκ, ένα στοιχειώδες σωματίδιο τόσο βαρύ όσο ένα άτομο χρυσού. Επιβεβαιόνονται λοιπόν οι προβλέψεις των θεωρητικών πως υπάρχουν έξι γεύσεις (flavors) των quarks, που περιγράφονται στο Καθιερωμένο μοντέλο.

Χρησιμοποιώντας ένα καθοδικό σωλήνα, ο Thomson ανακαλύπτει στο εργαστήριο Cavendish στην Αγγλία, το πρώτο λεπτόνιο που είναι το ηλεκτρόνιο. Έχει μάζα περίπου 0,5 MeV και spin ½. Για το λόγο αυτό παίρνει το βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1906. Τα λεπτόνια δεν αισθάνονται τις ισχυρές αλληλεπιδράσεις.

Οι Neddermeyer και Anderson ανακαλύπτουν το μιόνιο σε ένα πείραμα με την κοσμική ακτινοβολία. Έχει μάζα περίπου 100 MeV.

Πειραματιστές στο Savannah River plant, με επικεφαλείς δύο Αμερικανούς επιστήμονες, το Frederick Reines και το Clyde Cowan ανακαλύπτουν το πρώτο νετρίνο. Ο Reines μοιράζεται το βραβείο Νόμπελ Φυσικής του 1995. Η θεωρητική ανακάλυψη του νετρίνου, ένα μεγάλο θεωρητικό πρόβλημα από τις αρχές της δεκαετίας του '30, είχε γίνει από τον Pauli.

Επιστήμονες στο Εργαστήριο Brookhaven (BNL) ανακαλύπτουν το νετρίνο του μιονίου. Οι Lederman, Schwartz and Steinberger λαμβάνουν το βραβείο Νόμπελ Φυσικής του 1988.

Πειραματιστές στον Γραμμικό Επιταχυντή του Stanford (SLAC),  ανακαλύπτουν το λεπτόνιο ταυ (τ), την πρώτη φορά που παρατηρήθηκε σωματίδιο της τρίτης γενιάς. Είναι το βαρύτερο λεπτόνιο, με μάζα περίπου 1780 MeV. Ο Perl μοιράζεται το βραβείο Νόμπελ Φυσικής του 1995.
Έτσι υπάρχει μια τριπλέτα φορτισμένων λεπτονίων που οδηγεί στην πρόβλεψη και του νετρίνο ταυ, καθώς υπάρχουν άλλα δύο αντίστοιχα νετρίνα.

Η ομάδα DONUT (Direct Observation Neutrino Tau) του Fermilab αναφέρει στις 25 Ιουλίου του 2000, την πρώτη άμεση απόδειξη για την ύπαρξη του ταυ νετρίνο ν_τ, σε έναν ανιχνευτή του. Έμμεσες ενδείξεις για την ύπαρξη αυτού του σωματιδίου υπήρχαν περισσότερο από δύο δεκαετίες.

Με βάση την εισαγωγή του κβάντου της ενέργειας από το Planck, ο Αϊνστάιν περιγράφει το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο χρησιμοποιώντας τα σωματίδια του φωτός ή φωτόνια. Τα φωτόνια θεωρούνται φορείς των ηλεκτρομαγνητικών δυνάμεων. Ο Planck παίρνει το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1918 ενώ ο Einstein τιμήθηκε για το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο το 1921.

Στο Γερμανικό Σύγχροτρον Ηλεκτρονίου (DESY), επιστήμονες αναφέρουν ότι βρήκαν αποδείξεις για το γκλουόνιο, το φορέα των ισχυρών δυνάμεων.

Φυσικοί στο Ευρωπαϊκό Ερευνητικό Εργαστήριο CERN, παρατηρούν τα μποζόνια W+, W- και Z, τους μόνους φορείς των δυνάμεων με μάζα. Έχουν μάζα 80 και 91 GeV c^-2 αντίστοιχα. Για τον λόγο αυτό οι Rubbia και van der Meer τιμήθηκαν με το Νόμπελ Φυσικής του 1984.

Ο χρόνος ζωής του ηλεκτρασασθενούς μποζονίου βαθμίδας συμφωνεί ακριβώς με την ύπαρξη των τριών ειδών νετρίνων.

Το ποζιτρόνιο είχε βρεθεί θεωρητικά από τις εξισώσεις του Dirac αλλά το 1931, παρατηρώντας τα στοιχεία από την κοσμική ακτινοβολία, ο Anderson  ανακαλύπτει στη φύση το αντιηλεκτρόνιο ή ποζιτρόνιο όπως ονομάστηκε αργότερα. Ο Anderson λαμβάνει το Νόμπελ Φυσικής το 1936.

Με τη βοήθεια του επιταχυντή στο Πανεπιστήμιο του Berkeley, οι Segre και Chamberlain ανακαλύπτουν το αντιπρωτόνιο. Και οι δύο τους παίρνουν το Νόμπελ Φυσικής του 1959. Αργότερα, οι φυσικοί έμαθαν ότι το πρωτόνιο περιέχει κουάρκς και το αντιπρωτόνιο αντικουάρκς.

Κβαντική Ηλεκτροδυναμική (QED)

Οι Tomonaga, Schwinger και Feynman λαμβάνουν το βραβείο Νόμπελ, για το σχηματισμό της θεωρίας της Κβαντικής Ηλεκτροδυναμικής, τη θεωρία για τις ηλεκτρομαγνητικές αλληλεπιδράσεις. Πρόκειται για τη θεωρία με την μεγαλύτερη δοκιμασμένη ακρίβεια στη Φυσική.

Ταξινόμηση σωματιδίων και αλληλεπιδράσεων

Ο Gell-Mann παίρνει το βραβείο Νόμπελ για τη συνεισφορά του στην ταξινόμηση των στοιχειωδών σωματιδίων καθώς και των αλληλεπιδράσεων τους.

Οι ισχυρές πυρηνικές αλληλεπιδράσεις περιγράφονται από την κβαντική χρωμοδυναμική (QCD), και μεσολαβούν γι αυτές άμαζα μποζόνια, που τα λέμε γκλουόνια. Αυτά τα τελευταία ανακαλύφθηκαν στο εργαστήριο DESY στην Γερμανία το 1979.

Σύμφωνα με την ενοποιημένη θεωρία των ασθενών και ηλεκτρομαγνητικών αλληλεπιδράσεων, που αναπτύχθηκε από τους Sheldon Glashow, Steven Weinberg και Abdus Salam στη δεκαετία του 60, για την ασθενή αλληλεπίδραση όπως πχ τη β-διάσπαση, μπορεί να μεσολαβεί η ανταλλαγή των φορτισμένων μποζονίων W⁺ και W^- καθώς και του ουδέτερου Ζ⁰ μποζονίου που φέρουν μάζα. Με τον τρόπο αυτό όλες οι θεμελιώδεις αλληλεπιδράσεις έχουν παρόμοια δομή, αλλά μπήκε το ερώτημα γιατί μόνο τα μποζόνια των ασθενών αλληλεπιδράσεων έχουν μάζα.
Οι Glashow, Salam και Weinberg κερδίζουν το Νόμπελ για την ενοποίηση των ηλεκτρομαγνητικών και ασθενών αλληλεπιδράσεων σε μια ηλεκτρασθενή θεωρία.

Πολλές από τις μετρήσεις που έγιναν στο LEP και στο SLC έχουν ακρίβεια 1: 1000 και καμιά δεν έδειξε σημαντική διαφορά με τις προβλέψεις του καθιερωμένου μοντέλου.
Αυτές οι προβλέψεις απαιτούν μικρές κβαντικές διορθώσεις που οφείλονται σε δυνάμει σωματίδια τα οποία εκπέμπονται από πραγματικά σωματίδια και ζουν ελάχιστα μέχρι να απορροφηθούν ξανά. Οι διορθώσεις αυτές μπορούν να υπολογιστούν αξιόπιστα μέσα στα πλαίσια της ηλεκτρασθενούς θεωρίας.
Σε πολλές κβαντικές θεωρίες αυτοί οι υπολογισμοί δίνουν ως αποτέλεσμα άπειρο, και δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να κάνουμε αξιόπιστες προβλέψεις. Ένα από τα θαύματα των θεωριών βαθμίδας είναι ότι αυτοί οι απειρισμοί μπορούν να αρθούν, επιτρέποντας την εξαγωγή πεπερασμένων προβλέψεων για διάφορα φυσικά μεγέθη. Αυτό έγινε πρώτα για την QED την δεκαετία του '40.
Στην αρχή της δεκαετίας του '70 Οι Gerard ‘t Hooft και Martinus Veltman απέδειξαν ότι αυτή η άρση των απειρισμών μπορούσε να συμβεί και για τις ηλεκτρασθενείς αλληλεπιδράσεις, ένα επίτευγμα που τους έδωσε το βραβείο Nobel της Φυσικής το 1999, για την κβαντική τυποποίηση της ηλεκτρασθενούς θεωρίας.