1824
Ο Γάλλος φυσικός Ζοζέφ Φουριέ περιγράφει για πρώτη φορά το φαινόμενο του θερμοκηπίου της Γης.
1861
Ο Ιρλανδός φυσικός John Tyndall δείχνει ότι οι υδρατμοί και ορισμένα άλλα αέρια δημιουργούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου. "Αυτοί οι υδρατμοί είναι μια κουβέρτα περισσότερο απαραίτητη για την φυτική ζωή της Αγγλίας από ότι τα είδη ένδυσης είναι για τον άνθρωπο", γράφει.
1896
Ο Σουηδός χημικός Svante Arrhenius καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η καύση του άνθρακα στην βιομηχανική εποχή θα ενισχύσει το φυσικό φαινόμενο του θερμοκηπίου και προτείνει ότι θα μπορούσαν να επωφεληθούν από αυτό οι μελλοντικές γενιές. Η άποψη του σχετικά με το πιθανό μέγεθος του "τεχνητού θερμοκηπίου" είναι εξαιρετικά όμοιος με τα σύγχρονα μοντέλα του κλίματος.
1938
Ο Βρετανός μηχανικός Guy Callendar δείχνει ότι η θερμοκρασία αυξήθηκε κατά την διάρκεια του προηγούμενου αιώνα (19ος), χρησιμοποιώντας στοιχεία από 147 μετεωρολογικούς σταθμούς σε όλο τον κόσμο. Δείχνει, επίσης, ότι η συγκέντρωση του διοξειδίου του άνθρακα εξ αιτίας της καύσης αυξήθηκε κατά την ίδια περίοδο.
1957
Ο Αμερικανός ωκεανογράφος Roger Revelle και ο χημικός Hans Suess δείχνουν ότι το θαλασσινό νερό δεν θα απορροφήσει το σύνολο του πρόσθετου CO2 που εισέρχεται στην ατμόσφαιρα, όπως πολλοί υπέθεταν. Ο Revelle γράφει σχετικά: "Τα ανθρώπινα όντα είναι τώρα μέρος ενός γεωφυσικού πειράματος μεγάλης κλίμακας που διεξάγεται σε όλο τον κόσμο…"
1958
Ο Αμερικανός επιστήμονας Charles David Keeling ξεκινά συστηματική μέτρηση των ατμοσφαιρικών εκπομπών του CO2 στο όρος Mauna Loa στη Χαβάη και στην Ανταρκτική, με αποτέλεσμα να φανεί η πρώτη σαφής απόδειξη ότι οι συγκεντρώσεις του CO2 αυξάνονται.
1965
Η Συμβουλευτική Επιτροπή του Προέδρου των ΗΠΑ προειδοποιεί ότι το φαινόμενο του θερμοκηπίου είναι ένα θέμα που φέρνει «πραγματική ανησυχία».
1972
Πρώτη διάσκεψη του ΟΗΕ στη Στοκχόλμη για το περιβάλλον, με επίκεντρο τη χημική ρύπανση, τις δοκιμές της ατομικής βόμβας και τη φαλαινοθηρία.
1987
Το πρωτόκολλο του Μόντρεαλ περιορίζει τις χημικές ουσίες που βλάπτουν το στρώμα του όζοντος. Οι πλούσιες χώρες τις αποσύρουν σταδιακά πρώτες, και οι αναπτυσσόμενες χώρες ακολουθούν αργότερα.
1988
Η Διακυβερνητική Επιτροπή για την Αλλαγή του Κλίματος (IPCC) δημιουργήθηκε για τη συλλογή και την αξιολόγηση στοιχείων για την αλλαγή του κλίματος. Ο Τζέιμς Χάνσεν (James Hansen) του Ινστιτούτου Διαστημικών Μελετών Goddard της NASA προειδοποιεί σε μια ακρόαση του Κογκρέσου των ΗΠΑ ότι είναι 99% σίγουρος ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη βρίσκεται σε εξέλιξη.
1989
Η Μάργκαρετ Θάτσερ προειδοποιεί σε μια ομιλία της στον ΟΗΕ ότι «Βλέπουμε μια τεράστια αύξηση στην ποσότητα του διοξειδίου του άνθρακα που φθάνει στην ατμόσφαιρα … Το αποτέλεσμα είναι ότι αυτή η αλλαγή στο μέλλον είναι πιθανό να είναι πιο θεμελιώδης και περισσότερο διαδεδομένη από οτιδήποτε έχουμε γνωρίσει μέχρι σήμερα για το κλίμα." Και προσκαλεί για μια παγκόσμια συνθήκη για την αλλαγή του κλίματος.
1990
Η πρώτη έκθεση αξιολόγησης της IPCC καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι θερμοκρασίες έχουν ήδη αυξηθεί κατά 0.3-0.6 βαθμούς Κελσίου κατά τον τελευταίο αιώνα, εξ αιτίας των ανθρωπογενών εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα που προστίθενται στα φυσικά αέρια του θερμοκηπίου της ατμόσφαιρας, και ότι η προσθήκη αυτή αναμένεται να οδηγήσει σε νέα αύξηση της θερμοκρασίας.
1992
Το Πλαίσιο Συμφωνίας για την Κλιματική Αλλαγή των Ηνωμένων Εθνών (UNFCCC), υπεγράφη κατά την Παγκόσμια Διάσκεψη Κορυφής στο Ρίο. Ο πρωταρχικός στόχος της είναι η σταθεροποίηση των αερίων του θερμοκηπίου, ώστε να αποφευχθεί η αλλαγή του κλίματος. Κάπου 192 χώρες έχουν υπογράψει μέχρι τώρα.
1995
Η Δεύτερη Έκθεση Αξιολόγησης της IPCC καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το ισοζύγιο των ενδείξεων δείχνει "μια ευδιάκριτη ανθρώπινη επίδραση" στο κλίμα της Γης – και αυτό το συμπέρασμα είναι η πρώτη οριστική δήλωση ότι ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για την αλλαγή του κλίματος.
1997
Σύμφωνα με το Πρωτόκολλο του Κιότο, τα ανεπτυγμένα κράτη συμφωνούν να μειώσουν τις εκπομπές των αερίων του θερμοκηπίου κατά τουλάχιστον 5% έως το 2012, αλλά οι ΗΠΑ αργότερα αρνούνται να αναλάβουν δράση. Οι αναπτυσσόμενες χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Κίνας, δεν έχουν αναλάβει κανένα επίσημο δεσμευτικό στόχο. Οι πλούσιες χώρες συμφωνούν να αναλάβουν δράση για πρώτη φορά πάνω στο πρότυπο του Πρωτοκόλλου του Μόντρεαλ
1998
Η θερμότερη χρονιά στην θερμότερη δεκαετία στον θερμότερο αιώνας έως σήμερα, για τα τουλάχιστον χίλια χρόνια, μεγεθύνεται από ένα ισχυρό Ελ Νίνιο.
2001
Η Τρίτη Έκθεση Αξιολόγησης της IPCC καταλήγει στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν νέα και ισχυρότερα στοιχεία ότι το μεγαλύτερο μέρος της αύξησης της θερμοκρασίας που παρατηρείται κατά τα τελευταία 50 χρόνια οφείλεται στις ανθρώπινες δραστηριότητες. Ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους αποσύρει τις ΗΠΑ από τη διαδικασία του Κιότο.
2005
Το Πρωτόκολλο του Κιότο καθίσταται διεθνές δίκαιο για τις χώρες αυτές που εξακολουθούν να είναι μέσα.
2006
Μια συνολική οικονομική αξιολόγηση των κλιματικών μεταβολών, από τον Λόρδο Stern, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το παγκόσμιο ΑΕΠ θα μπορούσε να καταστραφεί μέχρι και 20%, αν η υπερθέρμανση του πλανήτη αφεθεί ανεξέλεγκτη – αλλά ο περιορισμό της θα κοστίσει περίπου το 1% του παγκόσμιου ΑΕΠ.
2007
Η Τέταρτη Έκθεση Αξιολόγησης της IPCC καταλήγει στο συμπέρασμα ότι είναι περισσότερο από 90% πιθανό οι εκπομπές από την ανθρωπότητα των αερίων του θερμοκηπίου είναι υπεύθυνες για την αλλαγή του κλίματος στη σύγχρονη εποχή. Ο Οδικός Χάρτης του Μπαλί καθορίζει μια διαδικασία δύο χρόνια για μια δεσμευτική συμφωνία το 2009 στην Κοπεγχάγη.
2008
Στη Βρετανία επικυρώνεται νομοθετικά ο στόχος της μείωσης των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου κατά 80% των επιπέδων του 1990 έως το 2050. Η επιτροπή της Αλλαγής του Κλίματος υπό τον Adair Turner θέτει σαν στόχο της μια μείωση κατά 34%έως το 2020, αυξάνοντας το σε 42%, αν υπάρξει μια παγκόσμια συμφωνία για τη μείωση των εκπομπών.
2009
Η Κίνα θα ξεπεράσει τις ΗΠΑ σαν τη μεγαλύτερη πηγή εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου στον κόσμο – αν και οι ΗΠΑ παραμένουν αρκετά μπροστά σε κατά κεφαλήν βάση. Στη Βαρκελώνη, κατά τον τελευταίο γύρο των διαπραγματεύσεων για το Πλαίσιο Συμφωνίας για την Κλιματική Αλλαγή των Ηνωμένων Εθνών (UNFCCC), οι αξιωματούχοι παραδέχονται ότι μια νομικά δεσμευτική συμφωνία είναι απίθανο να συμβεί μέχρι το τέλος του έτους, εξ αιτίας του γεγονότος ότι οι πλούσιες και οι φτωχές χώρες δεν μπορούν να συμφωνήσουν στους στόχους τους.
Δεκέμβριος 2009
Από τις 7 έως 18 Δεκεμβρίου θα γίνει στην Κοπεγχάγη το Παγκόσμιο Συνέδριο για το Κλίμα της UNFCCC. Οι πλούσιες χώρες πείστηκαν να περικόψουν τις εκπομπές των αερίων ενώ οι αναπτυσσόμενες χώρες σαν την Κίνα επίσης θα δράσουν για την μείωση των δικών τους εκπομπών. Ο κόσμος επίσης θα εγκαινιάσουν οικονομικούς μηχανισμούς για να σταματήσουν την αποψίλωση των δασών, κινούμενοι προς μια πράσινη οικονομία αλλά και να βοηθήσουν τις ευπαθείς χώρες να προσαρμοστούν στην αλλαγή του κλίματος.
2010
Τον Ιούνιο στη Βόννη και τον Δεκέμβριο στο Μεξικό – Η τυχόν αποτυχία της Κοπεγχάγης να φέρει μια νομοθετική συμφωνία σημαίνει ότι θα υπάρξουν νέες συναντήσεις κάτω από την ομπρέλα της UNFCCC.
2012
Το Δεκέμβριο η ισχύς του Πρωτόκολλου του Κιότου τελειώνει
2013
Τον Ιούνιο αρχίζει η περίοδος υλοποίησης οποιουδήποτε ντηλ για να αντιμετωπίσουμε την κλιματική αλλαγή ….
Δείτε και το σχετικό άρθρο
Ο πατέρας του φαινόμενου του θερμοκηπίου προειδοποιεί ότι θα αποτύχει η διάσκεψη στην Κοπεγχάγη
Leave a Comment