Είναι να απορεί κανείς με τις ενέργειες των Ιαπώνων, που φημίζονται για το πόσο λεπτολόγοι είναι. Ο σεισμός των 8,9 ρίχτερ δεν είναι ένα γεγονός σπάνιο για την Ιαπωνία και φυσικά όλοι ξέρουμε (πόσο μάλλον οι υπεύθυνοι) ότι η χώρα αυτή είναι η πλέον σεισμογενής του κόσμου. Και να πεις ότι δεν είχαν εμπειρίες; Είχαν τις πιο τραγικές εμπειρίες από την ραδιενέργεια στην Χιροσίμα. Επέλεξαν λοιπόν να χτίσουν τους πυρηνικούς αντιδραστήρες σε μια από τις πιο σεισμογενείς περιοχές, ενώ και το τσουνάμι δεν ήταν κάτι απρόβλεπτο και άγνωστο σε αυτούς, αφού οι ακτές τους είναι γεμάτο με φράγματα για την προστασία τους από τα τσουνάμι, και γι αυτό είναι εξαιρετικά ευάλωτες.
Ένα τσουνάμι που θα μπορούσε να ξεπεράσει λοιπόν τα φράγματα δεν ήταν κάτι που ξεπερνούσε τις ανθρώπινες δυνατότητες πρόβλεψης. Απλώς η ύβρις των ανθρώπων απέναντι στην Φύση, μπροστά σε γεγονότα που δεν μπορούν να ελεγχθούν εύκολα από κανέναν, τους οδήγησε στην αλαζονεία και την ανευθυνότητα ή την βλακεία σύμφωνα με μερικούς.
Και αν η φύση έχει ανεξάντλητη ισχύ, η οποία μας υπενθυμίζει συχνά-πυκνά ότι ο πολιτισμός μας είναι ένα παλάτι στην άμμο, ανεξάντλητη φαίνεται να είναι και η ανθρώπινη αλαζονεία.
Αλλά ας ξεχάσουμε την ανευθυνότητα των υπεύθυνων της Ιαπωνίας (μαζί και επιστημόνων) κι ας σταθούμε με ευλάβεια μπροστά στην γενναιότητα ορισμένων ανθρώπων. Διότι αυτές τις δραματικές ώρες δεν μπορεί κανείς παρά να υποκλιθεί μπροστά στους 100 περίπου εργάτες, οι οποίοι μάχονται να σβήσουν τις φωτιές στους πυρηνικούς αντιδραστήρες της Φουκουσίμα, γνωρίζοντας ότι ανεξαρτήτως αποτελέσματος, η δική τους μοίρα, μετά την έκθεση σε ποσότητες ραδιενέργειας εκατονταπλάσιες από αυτές που μπορεί να αντέξει ο ανθρώπινος οργανισμός, έχει σφραγιστεί. Κάτι τέτοιοι άνθρωποι μας επιτρέπουν ακόμη να ελπίζουμε για το μέλλον αυτού του κόσμου.
Leave a Comment