Μια εναλλακτική θεωρία στην ιδέα πως το Σύμπαν ξεκίνησε από μία Μεγάλη Έκρηξη πριν από 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια, προτείνουν επιστήμονες του πανεπιστημίου της Μελβούρνης στην τελευταία έκδοση του περιοδικού Physical Review D. Σύμφωνα με αυτή, οι πρώτες στιγμές της Δημιουργίας έμοιαζαν με το πάγωμα ενός υγρού και τη μετατροπή του σε κρύσταλλο, λίγο πολύ όπως συμβαίνει και με το πάγωμα του νερού. Προτείνουν πως η έρευνα των ρωγμών και των ιδιαιτεροτήτων στις κρυσταλλικές δομές που δημιουργούνται όταν παγώνει ένα υγρό μπορούν να βοηθήσουν την κατανόησή μας για το Σύμπαν.
Η βασική μας ιδέα για τη δημιουργία του Σύμπαντος προέρχεται από τις ιδέες του Άλμπερτ Αϊνστάιν και τη θεωρία του για τη βαρύτητα, η οποία προβλέπει πως το Σύμπαν διαστέλλεται, κάτι που επιβεβαιώνεται και από τις αστρονομικές παρατηρήσεις. Πηγαίνοντας πίσω στο χρόνο οδηγούμαστε σε ένα όλο και μικρότερο Σύμπαν, μέχρι το σημείο που υποθέτουμε πως όλη η ενέργεια του Σύμπαντος ήταν συγκεντρωμένη σ’ ένα σημείο, μια ανωμαλία με άπειρα μικρές διαστάσεις και τρομακτική ενέργεια, που οδήγησε στη Μεγάλη Έκρηξη.
Η διαφωνία των ερευνητών πηγάζει από το γεγονός πως θεωρούν ότι η θεώρηση της σύγχρονης φυσικής πως ο χώρος και ο χρόνος είναι συνεχή μεγέθη και ρέουν ομαλά είναι λάθος στις πολύ μικρές κλίμακες. Πρόκειται για μια ιδέα που έχει κεντρικό ρόλο στη κβαντική βαρύτητα βρόχων, όπου ο χώρος και ο χρόνος θεωρούνται πως είναι κβαντισμένοι, κάτι δηλαδή που θυμίζει τη κβαντισμένη φύση της ύλης και της ενέργειας: όπως υπάρχουν σωματίδια που δεν τέμνονται περαιτέρω, είναι δηλαδή στοιχειώδη, ή όπως υπάρχουν ενέργειες που επίσης δεν τέμνονται, και αποκαλούνται ενεργειακά κβάντα, έτσι υπάρχουν και κβάντα χώρου και χρόνου, από τα οποία δομείται ο λεγόμενος χωροχρόνος.
Όπως εξηγεί ένας από τους συγγραφείς της έρευνας, ο Dr. James Quach, «Ο χώρος μπορεί να είναι φτιαγμένος από αόρατα δομικά στοιχεία, σαν μικρά άτομα. Αυτά μπορείτε να τα φανταστείτε σαν τα πίξελ μιας φωτογραφίας σε μια οθόνη. Καθώς είναι πολύ μικρά για να τα δούμε απευθείας, πρέπει να σκεφτούμε ένα τρόπο για να τα δούμε εμμέσως».
Ο τρόπος που σκέφτηκαν οι επιστήμονες είναι να μοντελοποιήσουν το Σύμπαν ως ένα υγρό που ψύχεται, και κρυσταλλώνει στις τρεις χωρικές διαστάσεις συν τη χρονική διάσταση τις οποίες παρατηρούμε σήμερα. Καθώς το Σύμπαν παγώνει, δημιουργούνται ρωγμές ακριβώς όπως συμβαίνει και με τον πάγο, και πιστεύουν πως αυτές οι «ατέλειες» μπορούν να ανιχνευθούν, καθώς θα επηρεάζουν την πορεία του φωτός ή άλλων σωματιδίων καθώς κινούνται μέσα σε αυτό το μέσο.
Η ομάδα προχώρησε στο θεωρητικό υπολογισμό αυτών των φαινομένων, και τώρα πρέπει να φανεί και πειραματικά, αν η θεωρία τους έχει σωστή βάση, απαντώντας σε ένα κρίσιμο ερώτημα για τη δομή του χωροχρόνου.
