Ερευνητές υπό την καθοδήγηση του Νικολάου Γεωργακαράκου του τμήματος φυσικής στο παράρτημα του Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης στο Αμπού Ντάμπι και του Εργαστηρίου Αεροπροώθησης της NASA (JPL), δημοσίευσαν ευρήματα σχετικά με το πώς η παρουσία γιγάντιων πλανητών (μεταξύ 10 και 1.000 φορές το μέγεθος της Γης) επηρεάζει δυνητικά τους κατοικήσιμους γείτονες τους, που θα ανακαλυφθούν με την επόμενη γενιά επίγειων και διαστημικών τηλεσκοπίων. Τα ευρήματα τους βοηθούν στον εντοπισμό πιθανών στόχων για την αναζήτηση ‘Earth 2.0’
Η κατοικήσιμη ζώνη είναι η περιοχή γύρω από ένα αστέρι όπου ένας πλανήτης με μια γήινη ατμόσφαιρα σε μια κυκλική τροχιά μπορεί να υποστηρίξει την παρουσία υγρού νερού στην επιφάνεια του.
Οι ερευνητές αναφέρουν ότι ακόμα και όταν οι πλανήτες έχουν σχηματιστεί με αρκετό νερό στην επιφάνεια τους για να υποστηρίξουν τη ζωή, οι «γιγαντιαίοι» πλανήτες μπορούν να συνεχίσουν να αλλάζουν τις τροχιές τους και να επηρεάσουν τη συνεχιζόμενη κατοίκησή τους με θετικούς ή αρνητικούς τρόπους.
Μελετώντας 147 εξωηλιακά πλανητικά συστήματα με γιγαντιαίους πλανήτες (που λήφθηκαν από το εξωπλανητικό αρχείο της NASA), ο Γεωργακάκος και οι συνάδελφοί του διαπίστωσαν ότι στις περισσότερες περιπτώσεις η παρουσία «γιγαντιαίων γειτόνων» θα μείωνε τις πιθανότητες των γήινων πλανητών να παραμείνουν κατοικήσιμες όταν ο γήινος πλανήτης βρίσκεται σε σταθερή τροχιά. Μια σταθερή τροχιά σημαίνει ότι ο γήινος πλανήτης δεν θα εκτοξεύεται έξω από το σύστημα ή δεν θα ωθείται στα περίχωρα του. Είναι σημαντικό οι σύνθετες βαρυτικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ του αστέρα, του γήινου πλανήτη και του γιγάντιου γείτονα του να οδηγούν σε μια σταθερή τροχιά για τον πλανήτη που μοιάζει με τη Γη, καθώς η ανάπτυξη και η εξέλιξη της ζωής σε έναν πλανήτη απαιτεί μεγάλα χρονοδιαγράμματα.
“Ενώ στην πλειονότητα των ερευνηθέντων συστημάτων η παρουσία των αέριων γίγαντων πλανητών μείωνε και συρρικνούσε την κατοικήσιμη ζώνη, όμως παρέμεναν αρκετά περιθώρια για την παρουσία εκεί κατοικήσιμων πλανητών, που μοιάζουν με τη Γη», δήλωσε ο Γεωργακάρακος. “Δεν είναι λογικό να ψάξουμε για τη Γη 2.0 σε ένα σύστημα όπου ένας γιγαντιαίος πλανήτης αναδεύει την τροχιά οποιουδήποτε γειτονικού γήινου πλανήτη στην κατοικήσιμη ζώνη τόσο πολύ που το κλίμα του καταρρέει”.
Και προσθέτει ο Siegfried Eggl, συνεργαζόμενος ερευνητής με το JPL: “Ίσως το πιο απροσδόκητο είναι τα ευρήματά μας να υποδηλώνουν ότι υπό ορισμένες συνθήκες η παρουσία ενός γιγαντιαίου πλανήτη μπορεί να αυξήσει το μέγεθος της κατοικήσιμης ζώνης, η οποία είναι ο χώρος στον οποίο ο γήινος πλανήτης λαμβάνει τη σωστή ποσότητα φωτός για να στηρίξει την παρουσία υγρού νερού στην επιφάνεια του. Αυτό είναι αξιοσημείωτο, καθώς η συνεχής βαρυτική έλξη των γιγάντιων πλανητών πάνω στους γήινους γείτονές τους προκαλεί συνήθως προβλήματα για την κατοίκηση ».
Παρέχοντας συγκεκριμένους περιορισμούς σχετικά με το πότε οι γιγαντιαίοι πλανήτες γίνονται “κακοί γείτονες”, ο Γεωργακαράκος, ο Eggl και ο Ian Dobbs-Dixon, επίκουρος καθηγητής φυσικής στο Abu Dhabi, κατάφεραν να εντοπίσουν πρωταρχικούς στόχους στην συνεχιζόμενη αναζήτηση μιας “δεύτερης γης”.
“Η γενική ιδέα είναι ότι όσο πιο μακριά είναι ο γιγαντιαίος πλανήτης από την κατοικήσιμη ζώνη, τόσο το καλύτερο.Για τους πλανήτες που είναι όμοιοι με τη Γη μας, αυτό είναι πραγματικά αληθινό.Αυτό που δείξαμε όμως είναι ότι αυτό μπορεί να μην συμβαίνει απαραίτητα για πλανήτες σαν τη Γη, με ένα κλίμα λιγότερο ευαίσθητο στις μεταβολές της εισερχόμενης ακτινοβολίας “, δήλωσε ο Γκεορακάρακος.
Πηγή και Astrophysical Journal
