Οι στενές επαφές με μεσαίες μαύρες τρύπες μπορούν να αναζωπυρώσουν τα νεκρά αστέρια, αν και μόνο στιγμιαία. Αυτό έδειξε μια νέα μελέτη μιας ομάδας αστρονόμων που πραγματοποίησε προσομοιώσεις για να καθορίσει τι συμβαίνει όταν ένα πυρωμένο αστρικό πτώμα, γνωστό ως λευκός νάνος, περνάει κοντά σε μία μαύρη τρύπα ενδιάμεσης μάζας – μεταξύ 1.000 και 10.000 φορές τη μάζα του ήλιου μας.
Καλλιτεχνική απεικόνιση ενός λευκού νάνου (προσκήνιο) που αλληλεπιδρά μέσω γεγονότων παλιρροϊκής αναστάτωσης με μια μαύρη τρύπα.
Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η ισχυρή βαρύτητα της μαύρης τρύπας μπορεί να τεντώσει και να διαστρεβλώσει τα προηγουμένως αδρανή στρώματα του λευκού νάνου τόσο δραματικά, ώστε οι διεργασίες πυρηνικής σύντηξης να ξαναζωντανεύσουν για λίγα δευτερόλεπτα, μετατρέποντας το ήλιο, τον άνθρακα και το οξυγόνο σε βαρύτερα στοιχεία όπως ο σίδηρος.
Τέτοιες «παλιρροιακές αναταράξεις» (TDEs) μπορούν επίσης να δημιουργήσουν βαρυτικά κύματα που προέβλεψε ο Albert Einstein πριν από έναν αιώνα και που ανιχνεύθηκαν αρχικά το 2015 από το LIGO.
Οι μαύρες τρύπες είναι τόσο περίεργα αντικείμενα, που όλα αυτά ακούγονται εξωπραγματικά. Ωστόσο, οι αστρονόμοι έχουν βρει στοιχεία ότι αυτές όντως υπάρχουν.
Το LIGO πιθανώς δεν μπορεί να πάρει αυτά τα ειδικά βαρυτικά κύματα, δήλωσαν τα μέλη της ομάδας, αλλά μελλοντικά όργανα – όπως η διαστημική κεραία LISA, που προγραμματίζεται να ξεκινήσει το 2034 – ενδέχεται να το κάνουν.
Τεράστιες ποσότητες υλικού από εξαιρετικά διαταραγμένους λευκούς νάνους μπορούν να αναρροφούνται από τις μαύρες τρύπες του “δολοφόνου” τους, προκαλώντας ισχυρές εκρήξεις ακτινοβολίας, που τα σημερινά τηλεσκόπια είναι ικανά να ανιχνεύσουν, σύμφωνα με τη μελέτη.
Τα νέα αποτελέσματα υποδηλώνουν έναν πιθανό τρόπο να αποκτήσουμε περισσότερες γνώσεις για τις μεσαίες μαύρες τρύπες, οι οποίες έχουν αποδειχθεί εκπληκτικά δύσκολο να μελετηθούν . Οι αστρονόμοι έχουν βρει πολλές μικρές μαύρες οπές και υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες που περιέχουν εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια ηλιακές μάζες και είναι γνωστό ότι παραμονεύουν στις καρδιές των περισσότερων, αν όχι όλων, γαλαξιών. Αλλά οι ενδιάμεσης μάζας έχουν παραμείνει φευγαλέες μέχρι σήμερα.
Το νέο έργο έχει κάτι περισσότερο από ακαδημαϊκό ενδιαφέρον, γιατί περιγράφει ένα σενάριο το πως θα μπορούσε να καταλήξει ο δικός μας ήλιος στο απώτερο μέλλον. Κάθε αστέρι που αρχίζει τη ζωή του με περίπου 8 ηλιακές μάζες ή λιγότερο θα καταλήξει ως ένα υπέρπυκνος λευκός νάνος. Αυτή η μοίρα περιμένει και τον ήλιο μας σε 5 δισεκατομμύρια χρόνια περίπου. που αφού εξαντλήσει το καύσιμο υδρογόνο του, θα φουσκώσει σε έναν ερυθρό γίγαντα και στη συνέχεια θα καταρρεύσει σε ένα λευκό νάνο.
Η νέα μελέτη έχει γίνει αποδεκτή για δημοσίευση στο The Astrophysical Journal.
