Η Σελήνη πιθανότατα παραμένει ενεργή τεκτονικά, όπως η Γη και δεν είναι ένα αδρανές γεωλογικά σώμα, όπως κάποτε πίστευαν οι επιστήμονες. Αυτό δείχνουν νέες αναλύσεις των σεισμών που είχαν καταγράψει οι σεισμογράφοι, οι οποίοι είχαν εγκατασταθεί από τους αστροναύτες των αποστολών «Απόλλων» της NASA και λειτούργησαν στο φεγγάρι από το 1969 έως το 1977.
Οι επιστήμονες αποδίδουν τη συνεχιζόμενη τεκτονική δραστηριότητα στο γεγονός ότι το καυτό εσωτερικό της Σελήνης ακόμη ψύχεται αργά, με αποτέλεσμα ο δορυφόρος σταδιακά να συρρικνώνεται και να αποκτά ρωγμές, όπως ένα σταφύλι ξεραίνεται και γίνεται μια ροζιασμένη σταφίδα μικρότερη σε μέγεθος.
Με τον τρόπο αυτό, στην επιφάνεια της Σελήνης έχουν δημιουργηθεί χιλιάδες μικρές επιφανειακές «ρυτίδες», οι οποίες φθάνουν σε μήκος αρκετών χιλιομέτρων. Καθώς η μια πλευρά του σεληνιακού φλοιού σπρώχνει προς την άλλη κατά μήκος του ρήγματος, δημιουργούνται ανυψώσεις ύψους έως 100 μέτρων. Γύρω από αυτές τις περιοχές συμβαίνουν κατά καιρούς σεισμοί. Οι ερευνητές προειδοποίησαν ότι επειδή σεισμοί μπορεί να «χτυπήσουν» κοντά σε αυτά τα ρήγματα, οι μελλοντικοί ανθρώπινοι οικισμοί στη Σελήνη πρέπει να έχουν και αντισεισμικό σχεδιασμό.
«Το φεγγάρι έχει με κάποιο τρόπο καταφέρει να παραμείνει τεκτονικά ενεργό μετά από 4,51 δισεκατομμύρια χρόνια», δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής, πλανητικός επιστήμων Τόμας Γουότερς του Ινστιτούτου Σμιθσόνιαν της Ουάσιγκτον, ο οποίος έκανε τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό γεωεπιστημών “Nature Geoscience”.
Οι αποστολές «Απόλλων» 11,12, 14, 15 και 16 είχαν καταγράψει με τους σεισμογράφους τους -εκτός από 11.000 σεισμούς σε μεγάλα βάθη 800 έως 1.100 χιλιομέτρων κάτω από την επιφάνεια- 28 επιφανειακούς σεισμούς μεγέθους έως 5,5 βαθμών, οκτώ από τους οποίους συνέβησαν κοντά στα επιφανειακά ρήγματα του φεγγαριού. Η ανάλυση μέσω ενός νέου αλγορίθμου εκείνων των παλαιότερων σεισμικών δεδομένων επέτρεψε να συσχετισθούν τα επίκεντρα ορισμένων σεληνιακών σεισμών με τα εν λόγω ρήγματα, που είχαν φωτογραφηθεί το 2010 από το σεληνιακό δορυφόρο LRO της NASA.
Η Σελήνη δεν είναι το μοναδικό σώμα του ηλιακού συστήματος που κρυώνει και συρρικνώνεται σταδιακά, δημιουργώντας ρήγματα εξαιτίας αυτού του «ζαρώματος». Ο πιο κοντινός στον Ήλιο και μικρότερος πλανήτης, ο Ερμής, επίσης κάνει κάτι ανάλογο.
ΑΠΕ
