Φανταστικές νέες εικόνες, που δημιουργήθηκαν από εικόνες τραβηγμένες τόσο από χερσαία τηλεσκόπια όσο και διαστημικά, αποκαλύπτουν την ιστορία ενός παλιού αστρικού αντικειμένου (άστρο νετρονίων) που χάνεται μέσα σε ένα περίπλοκο πλέγμα αέριων νηματίων στο Μικρό Μαγγελανικό Νέφος, περίπου 200.000 έτη φωτός από τη Γη.
Η εικόνα συνδυάζει δεδομένα από το όργανο MUSE στο Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο (VLT) στη Χιλή, το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble και το Παρατηρητήριο ακτίνων-X Chandra. αναδεικνύοντας ένα απομονωμένο άστρο νετρονίων
Νέα δεδομένα αποκάλυψαν ένα αξιόλογο δακτύλιο αερίου σε ένα σύστημα που ονομάζεται 1Ε 0102.2-7219, που διαστέλλεται αργά ανάμεσα σε κινούμενα νημάτια αερίου και σκόνης που έμειναν πίσω μετά από μια έκρηξη σουπερνόβας . Αυτή η ανακάλυψη επέτρεψε σε μια ομάδα με επικεφαλής τον Frédéric Vogt του ESO στη Χιλή, να εντοπίσει το πρώτο απομονωμένο αστέρι νετρονίων με χαμηλό μαγνητικό πεδίο που βρίσκεται πέρα από τον δικό μας Γαλαξία.
Η ομάδα παρατήρησε ότι ο δακτύλιος ήταν κεντραρισμένος σε μια πηγή ακτίνων Χ που είχε βρεθεί πριν από χρόνια. Η φύση όμως αυτής της πηγής παρέμενε ένα μυστήριο. Συγκεκριμένα, δεν ήταν σαφές εάν η πηγή βρίσκεται πραγματικά μέσα στο κατάλοιπο της σουπερνόβας ή πίσω από αυτήν. Μόνο όταν ο δακτύλιος αερίου – ο οποίος περιλαμβάνει τόσο νέον όσο και οξυγόνο – παρατηρήθηκε με το όργανο MUSE, η ομάδα επιστημόνων παρατήρησε ότι ο φωτεινός κύκλος ήταν πολύ κοντά στην πηγή ακτίνων-Χ, που πρέπει να βρίσκεται μέσα στο ίδιο το κατάλοιπο της σουπερνόβα. Μόλις η τοποθεσία του έγινε γνωστή, η ομάδα χρησιμοποίησε τις υπάρχουσες παρατηρήσεις με ακτίνες Χ αυτού του στόχου από το Chandra για να διαπιστώσει ότι πρέπει να είναι ένα απομονωμένο αστέρι νετρονίων, με χαμηλό μαγνητικό πεδίο.
Όταν τα τεράστια αστέρια εκρήγνυνται σαν σουπερνόβες, αφήνουν πίσω τους ένα συσσωρευμένο πλέγμα καυτού αερίου και σκόνης, γνωστό ως κατάλοιπα υπερκαινοφανών – σουπερνόβα. Αυτές οι ταραγμένες δομές είναι το κλειδί για την ανακατανομή των βαρύτερων στοιχείων – τα οποία ‘μαγειρεύονται’ από τα τεράστια άστρα καθώς ζουν και πεθαίνουν – στο διαστρικό μέσο, όπου τελικά σχηματίζουν νέα αστέρια και πλανήτες.
Το τυπικό μέγεθος των άστρων νετρονίων είναι μόλις δεκαπέντε χιλιόμετρα, όμως ζυγίζουν περισσότερο από τον ήλιο μας. Αυτά τα απομονωμένα αστέρια νετρονίων με χαμηλά μαγνητικά πεδία πιστεύεται ότι είναι άφθονα σε όλο το Σύμπαν, αλλά είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν επειδή λάμπουν μόνο στα μήκη κύματος ακτίνων Χ . Αντιθέτως οι ταχύτατα περιστρεφόμενοι αστέρες νετρονίων ή πάλσαρ εκπέμπουν έντονα στα ραδιοφωνικά αλλά και σε άλλα μήκη κύματος. Έτσι είναι ευκολότερο να βρεθούν. Το γεγονός ότι η επιβεβαίωση της πηγής ακτίνων Χ ως απομονωμένου αστέρα νετρονίων έγινε δυνατή και από οπτικές παρατηρήσεις είναι βεβαίως ιδιαίτερα συναρπαστική.
