Σε μια σειρά από νέες έρευνες, επιστήμονες διαπίστωσαν ότι ο δορυφόρος μας μπορεί στην πραγματικότητα να περιέχει πολύ περισσότερο νερό από ό,τι είχε προηγουμένως εκτιμηθεί. Οι εμπειρογνώμονες βάσισαν τα συμπεράσματά τους σε νέες μελέτες πάνω σε δείγματα σεληνιακών βράχων που έφερε πίσω το Απόλλων 11, η πρώτη επανδρωμένη διαστημική πτήση που έγινε στο φεγγάρι. Η πρόσφατη μελέτη επέτρεψε στους επιστήμονες να διαπιστώσουν ότι τα διαστημικά πετρώματα άρχισαν να σχηματίζουν νερό στις αρχές της ιστορίας της Σελήνης, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να περιέχει έως και 100 φορές περισσότερο νερό από ό,τι αρχικά υπολογίστηκε. 
Μέχρι το 2008 οι επιστήμονες θεωρούσαν ουσιαστικά άνυδρη τη Σελήνη, αλλά από τότε νέα στοιχεία έρχονται να σκιαγραφήσουν μια πολύ διαφορετική -και πιο υγρή!- εικόνα για τη Σελήνη, με αποκορύφωμα τη νέα μελέτη.
"Όταν μας ήρθαν για πρώτη φορά βράχοι από τις αποστολές Απόλλων, ήταν φανερό ότι ήταν πραγματικά ξηροί. Πολλοί άνθρωποι τότε θεώρησαν αυτή την ξηρά φύση των πετρωμάτων σαν κάτι βασικό για το πώς σχηματίστηκε η Σελήνη. Νομίζω ότι η εκτίμηση για το νερό ήταν μικρότερη κατά 1 μέρος ανά δισεκατομμύριο (ppb), διότι το τεκμήριο ήταν ότι δεν υπήρχε σχεδόν καθόλου νερό στη Σελήνη”, εξηγεί ο επικεφαλής της νέας μελέτης, Francis McCubbin του Ινστιτούτου Γεωφυσικής του Carnegie. Ο ειδικός αυτός πιστεύει ότι μεγάλο μέρος του νερού των διαστημικών βράχων προέρχεται από το μάγμα που σχηματίστηκε πολύ νωρίς στην ιστορία της Σελήνης.
Σύμφωνα με γεωλογικές μετρήσεις που πραγματοποιήθηκαν στους σεληνιακούς βράχους που μας ήρθαν πριν 40 χρόνια, φαίνεται ότι το φεγγάρι άρχισε να σχηματίζεται, περίπου, 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Η κύρια θεωρία σχηματισμού της είναι ότι δύο πλανητικά αντικείμενα – στο μέγεθος του Άρη και της Αφροδίτης, αντιστοίχως – συγκρούστηκαν μεταξύ τους, και στη συνέχεια αποτέλεσαν τη Γη και τη Σελήνη. Το συμβάν αυτό οι ειδικοί το περιγράφουν ως “Big Whack”.
Εξαιτίας της υψηλής ενέργειας ένα νέφος ενός μεγάλου εξατμισμένου βράχου ξέφυγε από την επιφάνεια της Γης και ξεκίνησε την τροχιά του γύρω από τον πλανήτη μας. Αυτό το “σύννεφο” πάγωσε και συμπυκνώθηκε σε ένα “δαχτυλίδι” αποτελούμενο από μικρά και συμπαγή σωματίδια. Τα σωματίδια αυτά σχημάτισαν τη Σελήνη.
Μόλις αυτό έγινε, ο δορυφόρος μας είχε φυσικά πολύ μάγμα στο εσωτερικό και στην επιφάνεια. Τώρα λοιπόν, οι ειδικοί του Carnegie πιστεύουν ότι αυτό το μάγμα είναι μία από τις κύριες πηγές νερού του δορυφόρου μας. Με άλλα λόγια, προσθέτουν, μπορεί τα ύδατα της Σελήνης να είναι πιο συγκεντρωμένα στα εσωτερικά μέρη του, και όχι στο εξωτερικό.
"Συνδυάσαμε τις μετρήσεις με τα μοντέλα που μας δίνουν τον τρόπο που το υλικό κρυσταλλώθηκε καθώς πάγωνε το φεγγάρι. Βρήκαμε λοιπόν ότι η περιεκτικότητα σε νερό κατ’ ελάχιστο κυμαινόταν από 64 μέρη ανά δισεκατομμύριο έως και 5 μέρη ανά εκατομμύριο – τουλάχιστον δύο τάξεις μεγέθους μεγαλύτερη από ό, τι έλεγαν τα προηγούμενα αποτελέσματα,” εξηγεί ο McCubbin.
"Αν επρόκειτο να πάρουμε όλο το νερό που είναι κλειδωμένο μέσα στο φεγγάρι, και να το βάλουμε πάνω στην επιφάνεια της Σελήνης, σαν ένα στρώμα, θα κάλυπτε όλο το φεγγάρι με ένα βάθος περίπου 1 μέτρο”, λέει ο McCubbin.
Όμως το νερό αυτό – ο όγκος του οποίου είναι δυόμισι φορές εκείνου που περιέχεται στις Μεγάλες Λίμνες της Β.Αμερικής- δεν είναι άμεσα προσβάσιμο, επειδή είναι ενσωματωμένο στο βραχώδες εσωτερικό του δορυφόρου, σε πετρώματα και μέταλλα.
Γιατί λοιπόν στη σελήνη έχει νερό;
Σύμφωνα με τους ειδικούς η σύγκρουση των δύο πλανητικών αντικειμένων απελευθέρωσε μια μεγάλη ποσότητα ενέργειας και θερμότητας και καθώς έλιωναν τα πετρώματα στο φεγγάρι, δημιούργησαν έναν “ωκεανό” από λιωμένο πέτρωμα – το μάγμα.
Καθώς πάγωνε το μάγμα βυθιζόταν μέσα στο φεγγάρι σχηματίζοντας έναν ωκεανό μάγματος κάτω από την κρούστα. “Όταν σχηματιζόταν αυτή η κρούστα οι αστεροειδείς τη βομβάρδιζαν ανελέητα, συντρίβοντας την”, λένε οι ειδικοί.
Σύμφωνα με τον Francis McCubbin το περισσότερο νερό που έμεινε στην επιφάνεια της Σελήνης εξατμίστηκε κατά τη διάρκεια της ηφαιστειακής δραστηριότητας. “Υπήρχε πολύ περισσότερο νερό στην Σελήνη και πιθανότατα να υπάρχει κι άλλο κάτω από την επιφάνεια της” λέει η έρευνα του McCubbin.
Λεπτομέρειες σχετικά με την έρευνα στα Πρακτικά της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών.
Δείτε και τα σχετικά άρθρα
Leave a Comment