Οι μαζικές εξαφανίσεις που συνέβησαν τα τελευταία 260 εκατομμύρια χρόνια είχαν κατά πάσα πιθανότητα προκληθεί από πτώσεις κομήτη και αστεροειδή, συμπεραίνουν επιστήμονες σε μια νέα μελέτη στο MNRAS.
Για περισσότερα από 30 χρόνια, οι επιστήμονες αντιπαρατίθενται για μια αμφιλεγόμενη υπόθεση σχετικά με τις περιοδικές μαζικές εξαφανίσεις ειδών και τους κρατήρες πρόσκρουσης που προκαλούνται από πτώσεις κομήτη και αστεροειδή στη Γη.
Στην μελέτη τους στο MNRAS, o Michael Rampino, γεωλόγος στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και ο Ken Caldeira, επιστήμονας στο Τμήμα Παγκόσμιας Οικολογίας του Ιδρύματος Carnegie, προσφέρουν νέα στήριξη συνδέοντας την ηλικία αυτών των κρατήρων με τις επαναλαμβανόμενες μαζικές εξαφανίσεις της ζωής στη Γη, συμπεριλαμβανομένης και της εξαφάνισης των δεινοσαύρων. Συγκεκριμένα, παρουσιάζουν ένα κυκλικό πρότυπο για την περίοδο που μελετήθηκε, με δύο κρατήρες και τα γεγονότα εξαφάνισης που λαμβάνουν χώρα κάθε 26 εκατομμύρια χρόνια.
Αυτός ο κύκλος συνδέεται με την περιοδική κίνηση του ήλιου και των πλανητών μέσω του πυκνού μεσαίου επιπέδου του Γαλαξία μας. Οι επιστήμονες έχουν υποθέσει ότι οι βαρυτικές διαταραχές του μακρινού νέφους κομητών του Όορτ (Oort) που περιβάλλει τον ήλιο, οδήγησαν σε περιοδικές «βροχές» κομητών στο εσωτερικό ηλιακό σύστημα, οπόταν και μερικοί κομήτες χτύπησαν τη Γη.
Για να ελέγξουν την υπόθεσή τους, οι Rampino και Caldeira έκαναν αναλύσεις χρονοσειρών των προσκρούσεων και των εξαφανίσεων χρησιμοποιώντας τα πλέον πρόσφατα διαθέσιμα δεδομένα που προσφέρουν ακριβέστερες χρονικές εκτιμήσεις. «Η συσχέτιση μεταξύ των γεγονότων αυτών των προσκρούσεων και των γεγονότων εξαφάνισης κατά την πάροδο των τελευταίων 260 εκατομμυρίων χρόνων είναι εντυπωσιακή και υποστηρίζει μια σχέση αιτίας-αποτελέσματος», λέει ο Rampino.
Συγκεκριμένα, αυτός και ο Caldeira, διαπίστωσαν ότι έξι μαζικές εξαφανίσεις της ζωής κατά τη διάρκεια της περιόδου που μελετήθηκε, συσχετίζονται με χρόνους της ενισχυμένης δημιουργίας κρατήρων στη Γη. Ένας από τους κρατήρες που εξετάστηκε στη μελέτη είναι η μεγάλη (διαμέτρου 180 χιλιομέτρων) δομή πρόσκρουσης Chicxulub στο Γιουκατάν, η οποία χρονολογείται στα 65 εκατομμύρια χρόνια πριν, την εποχή μιας μεγάλης μαζικής εξαφάνισης που περιελάμβανε τους δεινόσαυρους.
Επιπλέον, πρόσθεσαν, πέντε από τους έξι μεγαλύτερους κρατήρες πρόσκρουσης των τελευταίων 260 εκατομμυρίων χρόνων στη Γη συσχετίζονται με τα γεγονότα μαζικής εξαφάνισης. «Αυτός ο κοσμικός κύκλος θανάτου και καταστροφής επηρέασε, χωρίς αμφιβολία, την ιστορία της ζωής στον πλανήτη μας», παρατηρεί ο Rampino.
Πηγή: New York University και εδώ
