Υπολογίστηκε ο 'μαγικός αριθμός' για τους πρωτοπόρους του διαστήματος

Από τις ιστοσελίδες του NewScientist και του BBC, 15 Φεβρουαρίου 2002

Ο "μαγικός αριθμός" των ανθρώπων που χρειάζεται ώστε να δημιουργήσει έναν βιώσιμο πληθυσμό για τα διαστημικά ταξίδια πολυ-γενεών, υπολογίστηκε πρόσφατα από τους ερευνητές. Είναι το μέγεθος ενός μικρού χωριού - 160 άτομα, αλλά με κάποια κοινωνική εφαρμοσμένη μηχανική είναι δυνατόν αυτός ο αριθμός να κοπεί στη μέση.

Οι ερευνητές έδωσαν τις προτάσεις τους σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να ερευνήσουμε άλλα συστήματα αστεριών στην Ετήσια Συνεδρίαση της Αμερικανικής Ένωσης για την Πρόοδο της Επιστήμης στη Βοστώνη.

Ο ανθρωπολόγος John Moore, από το Πανεπιστήμιο της Φλώριδας, αντιμετώπισε το πρόβλημα ως τμήμα μιας κοινής προσπάθειας με διαστημικούς επιστήμονες, για να καθοριστεί πώς στο μέλλον οι άνθρωποι θα αναλάβουν με επιτυχία  αιώνια μακρινά ταξίδια έξω στο διάστημα.

Στο παρελθόν, η προσοχή είχε στραφεί στην κρυογενική (cryogenics), στις τράπεζες σπέρματος και σε τρόπους  λειτουργίας στρατιωτικού ύφους , λέει ο Moore, αλλά η "σωστή ουσία" για ένα τέτοιο ταξίδι στο διάστημα είναι η οικογένεια - που εδώ και ένα εκατομμύριο έτη υπάρχει με σκοπό να βοηθήσει την αναπαραγωγή του ανθρώπου."

Ο Moore έχει μελετήσει προηγουμένως τους μικρούς μεταναστευτικούς πληθυσμούς των πρώτων ανθρώπων και έχει αναπτύξει λογισμικό προσομοίωσης - που αποκαλείται Ethnopop - για την ανάλυση της βιωσιμότητας των μικρών ομάδων.

Σύντροφοι για γάμο

Για ένα διαστημικό ταξίδι 200 ετών, ίσως οκτώ μέχρι 10 γενεές, οι υπολογισμοί του προτείνουν έναν ελάχιστο αριθμό 160 ανθρώπων, που απαιτείται για να διατηρηθεί ένας σταθερός πληθυσμός.

Αυτός ο αριθμός θα δημιουργούσε περίπου 10 πιθανούς συντρόφους για γάμο ανά άτομο, λέει, και εάν αυτό φαίνεται ένας μικρός αριθμός, "σκεφθείτε πόσο κόσμο γνωρίσατε πριν εσείς παντρευτείτε".

Επειδή τόσα δωμάτια θα ήταν δύσκολο να βρεθούν πάνω σε ένα οποιοδήποτε διαστημικό σκάφος, μπορεί να είναι επιθυμητή η μείωση του αριθμού των ανθρώπων που σχεδιάστηκε αρχικά. Ο Moore προτείνει δύο στρατηγικές γι' αυτό. Πρώτον,   να αρχίσει το ταξίδι με νέα άτεκνα ζεύγη, που απηχούν την πρακτική των πολυνησιακών ναυτικών αποίκων.

Δεύτερον,  πρόκειται να ζητήσει από το διαστημικό πλήρωμα να αναβάλει την αναπαραγωγή, αργότερα στην εύφορη περίοδο της γυναίκας, ίσως σε ηλικία 35 έως 40, δημιουργώντας έτσι τα πιό μακροχρόνια χάσματα μεταξύ των γενεών. Αυτό το μέτρο οδηγεί σε έναν σταθερό πληθυσμό ακριβώς 80, αλλά οι συνέπειες των αυξανόμενων ιατρικών κινδύνων για αργοπορημένο σε ηλικία τοκετό δεν έχουν εξεταστεί ακόμα.

Μια πιθανή ανησυχία είναι ότι οι μικροί πληθυσμοί μπορούν να υποστούν μια καταστρεπτική μείωση της γενετικής ποικιλομορφίας λόγω της ενδογαμίας, λέει ο Dennis O'Rourke από το Πανεπιστήμιο του Utah. Εξέτασε το ίδιο ταξίδι 200 ετών, με 10-γενεές, όπως ο Moore και συγχρόνως εξέτασε και τη γενετική κλίση και την ενδογαμία.

"Η μείωση στη γενετική παραλλαγή είναι πραγματικά αρκετά μικρή και λιγότερο από ό,τι βρίσκουμε σε μερικούς επιτυχείς μικρούς πληθυσμούς πάνω στη Γη", συνεχίζει.. "Δεν θα ήταν ένας σημαντικός παράγοντας εφ' όσον οι διαστημικοί ταξιδιώτες επιστέφουν πίσω στο σπίτι τους ή αλληλεπιδρούν με άλλους ανθρώπους στο τέλος της περιόδου των 200 ετών."

Διαλογή γονιδίων

Ο O'Rourke θεωρεί ότι μια σοβαρότερη ανησυχία θα ήταν η ενδεχόμενη παρουσία κατεστραμμένων γονότυπων στους αρχικούς διαστημικούς εξερευνητές. Απαιτείται να είναι καλά προετοιμασμένη η γενετική επιλογή , λέει: "Οποιαδήποτε επιβλαβή υπολειπόμενα χαρακτηριστικά μπορεί να οδηγήσουν σε αυξημένα βάρη της υγειονομικής περίθαλψης, που θα μείωναν έτσι τα λιγοστά στοιχεία της κανονικής συμπεριφοράς."

Μια τελική ανησυχία που προκλήθηκε στην Αμερικανική Ένωση για την Πρόοδο  της Επιστήμης, στην ετήσια συνεδρίαση της στη Βοστώνη, ήταν η δυνατότητα για διαμάχες. Οι μικρές κοινότητες που απομονώνονται για μεγάλες περιόδους στους ερευνητικούς σταθμούς στην Ανταρκτική και ακόμη και οι οικογένειες που ταξιδεύουν στα μακρινά ταξίδια με αυτοκίνητα, παρέχουν παραδείγματα για το πώς, μπορούν γρήγορα να κλιμακωθούν, οι μικρές συγκρούσεις.

Αλλά ο Moore επισημαίνει: "Μερικές μικρές κοινότητες νησιών πάνω στη Γη έχουν ζήσει εν ειρήνη και αρμονία για χιλιάδες έτη επειδή έχουν αναπτύξει  τρόπους για την λύση των συγκρούσεων. Αυτοί οι τρόποι δεν λαμβάνονται στην Ανταρκτική".

Μικρές πόλεις - Τεράστια σκάφη

Αντίθετα από τα σημερινά, σχετικά μικρά, διαστημικά οχήματα, η κοσμική τέχνη του αύριο θα πρέπει να είναι σε μέγεθος μικρών πόλεων που θα βρίσκονται σε τροχιά.

Είπαν ότι οι εθελοντές που θα πήγαιναν σε μια τέτοια αποστολή θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι ελάμβαναν ένα εισιτήριο μόνο για να πάνε, και πιθανότατα δεν θα ζούσαν ποτέ για να δούν τον τελικό προορισμό του σκάφους.

Επειδή τα τελευταία χρόνια οι επιστήμονες βεβαιώνουν ότι υπάρχουν κι άλλοι πλανήτες έξω από το ηλιακό σύστημά μας,  έχουν εξετάσει τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να επισκεφτούμε τους απόμακρους αυτούς κόσμους.

Ο Αμερικανός διαστημικός ερευνητής Δρ Geoffrey Landis είπε ότι η Γη έχει μια πεπερασμένη διάρκεια ζωής - ο ήλιος θα αναφλεγεί τελείως - και εάν οι άνθρωποι θελήσουν να συνεχίσουν τη ζωή, θα πρέπει να κινηθούν προς ένα νέο σπίτι.

Αλλά η μεταφορά μεγάλου αριθμού ανθρώπων πέρα από το γαλαξία, θα απαιτούσε απέραντα σκάφη που θα οδηγούνται από γιγαντιαία πανιά, που θα έφευγαν προς το βαθύ διάστημα από τις έντονες εκρήξεις ενός γιγαντιαίου λέιζερ.

"Θα μπορούσατε να έχετε ένα πανί που είναι ίσως εκατοντάδες μίλια σε μήκος", είπε στο BBC. "Θα ήταν ένα τεράστιο αλλά εξαιρετικά ελαφρύ και τότε η αποικία θα ήταν ένα μικροσκοπικό κομμάτι αυτού του τεράστιου πανιού. Θα γλιστρούσε ήρεμα μέσω του διαστήματος, που θα τιναζόταν κατά διαστήματα, δεδομένου ότι το πανί θα μάζευε πάνω του σωματίδια της κοσμικής σκόνης".