Το ταξίδι των Voyager κρατάει 25 χρόνια

Από σελίδα του BBC, 19 Αυγούστου 2002

Εικοσιπέντε χρόνια πέρασαν που τα δύο διαστημόπλοια Voyager 1 και 2 ξεκίνησαν για μια πρωτοφανή αποστολή εξερεύνησης στα βάθη του εξωτερικού Ηλιακού Συστήματος.

Μετά τις πιο θαυμαστές ανακαλύψεις οι επιστήμονες λένε πως η αποστολή δεν έχει τελειώσει ακόμη.

Στο παρελθόν, το 1977, δεν υπήρχε τρόπος να ξέρουμε ότι θα διαρκέσει το ταξίδι τους τόσο πολύ. Αρχικά θεωρούσαμε ότι θα κάνουν μόνο ένα τετραετές ταξίδι στον Δία και Κρόνο.

Edward Stone, Υπεύθυνος επιστήμονας των Voyager

Αφού και οι δύο πέταξαν προς τους γιγαντιαίους πλανήτες Ουρανό και Δία, ο ένας συνέχισε προς το μυστηριώδη Ουρανό και Ποσειδώνα. 

Τώρα θα φθάσουν ακόμη πιο πέρα από το Ηλιακό Σύστημα, θα περιπλανηθούν στο Γαλαξία για να γίνουν έτσι τα πρώτα διαστημόπλοια που θα ξεφύγουν από αυτό.

Κατά κάποιο τρόπο, τα διαστημόπλοια αυτά έγραψαν χρυσές σελίδες στην ιστορία της εξερεύνησης τοων πλανητών. Πρώτα πέταξε το Voyager 2 στις 20 Αυγούστου 1977 και ακολούθησε το Voyager 1 16 ημέρες αργότερα..

Κατά τη διάρκεια των πρώτων 12 ετών μετά την εκτόξευση τους  το 1977, έδωσαν ένα πλούτο ανακαλύψεων για τον κόσμο των τεσσάρων αερίων γιγαντιαίων πλανητών και τα 48 φεγγάρια τους.

Βρήκαν τους θυελλώδεις ανέμους στον Ποσειδώνα, τις εκκεντρότητες και τις ακτίνες των δακτυλίων του Κρόνου και τα καταπληκτικά ηφαίστεια στο φεγγάρι του Δία, Ιω που είναι το πιο ηφαιστιογενές μέρος του κόσμου που έχουμε γνωρίσει μέχρι τώρα.

Στην ατμόσφαιρα του Δία υπάρχουν αρκετές τεράστιες θύελλες ενώ η μουντή -θολή- ατμόσφαιρα του φεγγαριού του Κρόνου Τιτάνα μπορεί να κρατάει τα μυστικά της προέλευσης της ζωής. Η Μιράντα όμως, ένα μικρό φεγγάρι του Ουρανού, έχει ένα κυκεώνα παλιάς και νέας επιφάνειας ενώ το φεγγάρι του Ποσειδώνα, Τρίτων, έχει ενεργούς πίδακες θερμών αερίων.  

Σύνθεση του Δία

Το πιο μακρινό αντικείμενο

Το Voyager 1 είναι τώρα το πιο μακρινό αντικείμενο που έχει φτιάξει ο άνθρωπος, βρίσκεται περίπου σε απόσταση 85 φορές πιο μακριά από ό,τι ο Ήλιος από τη Γη. Ο Voyager 2, από την άλλη μεριά,  βρίσκεται τώρα σε απόσταση 68 φορές την απόσταση Ηλίου-Γης (1 Αστρονομική Μονάδα).

"Εκείνη τη χρονιά δεν είχαμε κανέναν τρόπο να γνωρίζουμε ότι το ταξίδι θα κρατούσε τόσο πολύ. Ξεκινήσαμε για ένα ταξίδι τεσσάρων ετών στον Κρόνο και τον Δία", δήλωσε ο Edward Stone υπεύθυνος του προγράμματος Voyager της NASA.

Τα δύο Voyagers βρίσκονται ακόμη σχεδόν σε καθημερινή επαφή με τη Γη, καθώς ταξιδεύουν μέσω των μακρινών κυματισμών του ηλιακού ανέμου.

Ο τελικός σκοπός είναι να γίνουν τα πρώτα διαστημόπλοια που θα ξεφύγουν από την επίδραση της βαρύτητας του Ήλιου. Και τα δύο κινούνται προς την ηλιόπαυση, το σύνορο μεταξύ της επίδρασης του Ήλιου και του διαστρικού διαστήματος.

Διαστρική Αποστολή του Voyager (VIM)

Το αντικείμενο της αποστολής του Voyager στο Διαστρικό Διάστημα (VIM) είναι να επεκτείνει η NASA την έρευνα του ηλιακού συστήματος πίσω από τη περιοχή των απομακρυσμένων πλανητών στα εξωτερικά όρια του Ηλιακού Συστήματος και ίσως ακόμη πιο πολύ.  

Η αποστολή VIM δημιουργήθηκε όταν τελείωσε η πρωταρχική αποστολή του  Voyager το 1989 με το πέταγμα του Voyager 2 κοντά στον Ποσειδώνα. Ο Ποσειδώνας ήταν ο τελευταίος εξωτερικός πλανήτης που επισκέφθηκε ο Voyager 2. 

Ο Voyager 1 συμπλήρωσε την σχεδιασμένη του αποστολή όταν πέταξε κοντά στον Δία και Κρόνο ενώ ο Voyager 2, επιπροσθέτως όταν πέταξε κοντά στον Δία και Κρόνο, τελείωσε το πρωταρχικό σχέδιο που υπήρχε όταν πέταξε στους υπόλοιπους δύο αέριους γίγαντες πλανήτες, τον Ουρανό και τον Ποσειδώνα.

Αυτή η εκτεταμένη αποστολή συνεχίζει να βρίσκει τα χαρακτηριστικά του περιβάλλοντος του εξώτερου ηλιακού μας συστήματος και να ψάχνει για τα όρια της ηλιόπαυσης. Η ηλιόπαυση είναι τα εξωτερικά όρια του μαγνητικού πεδίου του Ήλιου και της ροής προς τα έξω του ηλιακού ανέμου. Διείσδυση των συνόρων της ηλιόπαυσης μεταξύ του ηλιακού ανέμου και του διαστρικού μέσου θα επιτρέψει να γίνουν μετρήσεις των διαστρικών πεδίων, των σωματιδίων και κυμάτων χωρίς την επίδραση του ηλιακού ανέμου.

Ο Voyager 1 κινείται προς την ηλιόπαυση με περίπου 1.6 εκατομμύρια km την ημέρα. Κατά πόσο θα το πετύχει πριν το 2020, γιατί μέχρι τότε θα έχει επαρκή ηλεκτρική ενέργεια για την κίνηση του, εξαρτάται από το πόσο μακριά βρίσκεται η ηλιόπαυση.

Πρόσφατοι υπολογισμοί δείχνουν ότι το Voyager 1 θα χρειαστεί επτά έως 21 έτη για να φθάσει στην άκρη του Ηλιακού Συστήματος.

Ο Voyager 1 ήδη έχει ανακαλύψει πως ο κινούμενος προς τα έξω ηλιακός άνεμος γύρω του αργοπορεί από επιδράσεις των εισερχομένων διαστρικών σωματιδίων που διαρρέουν μέσα από τα όρια του Ηλιακού Συστήματος. 

Ο χρυσός δίσκος με το μήνυμα από τη Γη

Μια πιο καλύτερη πρόβλεψη για την θέση των ορίων θα έλθει όταν το διαστημόπλοιο θα αντιμετωπίσει το σοκ της διακοπής, τη ζώνη όπου ο ηλιακός άνεμος ξεκινά την σύγκρουση  με τα διαστρικά σωματίδια έναντι της περιοχής της ηλιόπαυσης. Αυτή η συνάντηση μπορεί να έλθει μέσα στα επόμενα τρία χρόνια. 

Αλλά η τελική κατάληξη της αποστολής τους μπορεί να κρατήσει περισσότερο από την διάρκεια της ανθρώπινης ζωής. 

Μετά από πολύ χρόνο αυτά τα διαστημόπλοια θα περιπέσουν σε βαθιά σιωπή, κινούμενα με την ταχύτητα που θα έχουν αποκτήσει μέσα στο αχανές διάστημα μακριά του Ηλιακού μας Συστήματος. Μάλιστα και τα δύο μεταφέρουν ένα χρυσό δίσκο με μουσική όπως του Μότσαρτ και εικόνες από τη Γη.

Περιλαμβάνουν χαιρετισμούς σε πολλές γλώσσες, εικόνες της ζωής πάνω στον πλανήτη μας και κατορθώματα του Ανθρώπου.

Δισεκατομμύρια χρόνια μετά, όταν ο Ήλιος μας θα έχει μετατραπεί σε Κόκκινο Γίγαντα, και πιθανόν να έχει καταστραφεί η Γη, ο Voyager θα κινείται ακόμη ανάμεσα στα αστέρια.

Ίσως τότε κάποιος άλλος πολιτισμός με νοήμονες ανθρώπους να βρει τους Voyagers και τα ίχνη του Γήινου πολιτισμού μας.