Οι διαρροές του ραδονίου θα μπορούσαν να αποκαλύψουν το νερό στον Άρη

Από σελίδα του NewScientist, 23 Ιουλίου 2003

Οι εκπομπές του ραδιενεργού αερίου ραδονίου θα μπορούσε να ήταν ο ευκολότερος τρόπος να βρεθεί νερό μερικά μέτρα κάτω από το έδαφος του Άρη.

Ξέρουμε ήδη ότι πρέπει να υπάρχει άφθονο νερό στον Άρη. Τα διαστημόπλοια έχουν βρει υδρατμούς στην Αρειανή ατμόσφαιρα και πάγο στην επιφάνεια στους πόλους. Και το διαστημικό σκάφος Οδύσσεια του Άρη της NASA ανίχνευσε πρόσφατα ίχνη υδρογόνου, που συνδέεται σχεδόν βέβαια με τον πάγο κοντά στην επιφάνεια.

Αλλά οι αισθητήρες της Οδύσσειας του Άρη θα μπορούσαν να παρατηρήσουν μόνο λίγα μέτρα κάτω από την επιφάνεια, και αν και ο Mars Express της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Υπηρεσίας - οφείλει να φθάσει στον πλανήτη το Δεκέμβριο - έχει ειδικό ραντάρ που διαπερνάει την επιφάνεια και μπορεί να επισημάνει το νερό, μπορεί να εξετάσει μόνο το έδαφος από τα 100 m μέχρι και 5 km. Αυτό όμως το όργανο αφήνει ένα χάσμα μεταξύ 1 και 100 μέτρων.

Η NASA τώρα προγραμματίζει να στείλει ένα άλλο ρομποτικό σκάφος για να εξετάσει αυτό το βάθος με ραντάρ, αλλά το 2005. Αλλά ενώ το ραντάρ είναι σπουδαίο στο να βρει υγρό νερό, έχει μια δυσκολία να διακρίνει μεταξύ του πάγου και του στερεού βράχου.

Υψηλή ταχύτητα

Τώρα ο Jean-Christophe Sabroux από το Ίδρυμα για τη Ραδιολογική Προστασία και την Πυρηνική Ασφάλεια στο Saclay της Γαλλίας, λέει ότι η απάντηση σε αυτό το πρόβλημα είναι το ραδόνιο. Το αέριο ραδόνιο παράγεται από τη ραδιενεργό αποσύνθεση του ουράνιου, το οποίο είναι κοινό στους βράχους στη Γη και τον Άρη.

Η πυρηνική διάσπαση ελευθερώνει ραδόνιο με υψηλή ταχύτητα, έτσι το αέριο ενσωματώνεται συχνά σε ένα κοντινό ορυκτό κόκκο και παγιδεύεται. Αλλά εάν υπάρχει νερό ή πάγος στο δρόμο του ραδονίου, το ραδόνιο επιβραδύνεται καθώς περνά μέσω αυτών. Χωρίς αρκετή ενέργεια, το αέριο ραδόνιο βρίσκοντας πάγο διασκορπίζεται προς τα πάνω και αναδύεται στην επιφάνεια αντί να παγιδευτεί.

Το ραδόνιο έχει ένα μικρό χρόνο ημιζωής, και στη Γη διασκορπίζεται μερικά μόνο μέτρα μέσω του εδάφους πριν διασπαστεί. Στον Άρη, εντούτοις, όπου η ατμοσφαιρική πίεση είναι χαμηλή, το ραδόνιο πρέπει να είναι σε θέση να ταξιδέψει μέχρι και 20 μέτρα.

Αυτό σημαίνει ότι ένας συνηθισμένος ανιχνευτής σωματιδίων άλφα - που ζυγίζει πολύ λίγο, δεν έχει κανένα κινητό μέρος και καταναλώνει μόνο ένα τμήμα του ενός βατ - θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να ανιχνεύσει τις επιφανειακές εκπομπές από τις υπόγειες δεξαμενές του πάγου.

Κοσμικές ακτίνες

Αλλά ακόμα κι αν εμφανιστεί ραδόνιο, θα είναι πολύ δύσκολο να υπολογιστεί πόσος πάγος υπάρχει ή που ακριβώς βρίσκεται. Και είναι πιθανό ότι η ραδιενέργεια του περιβάλλοντος, από τις κοσμικές ακτίνες, θα μπορούσε να πνίξει το σήμα από το ραδόνιο. Αλλά εάν δεν ανιχνευτεί κανένα ραδόνιο, αυτό θα σημαίνει ότι το χώμα είναι σίγουρα ξηρό. "Είναι τόσο απλό", λέει ο Sabroux.

Και επειδή ο καθορισμός της παρουσίας πάγου και νερού στον Άρη είναι ζωτικής σημασίας για την αναζήτηση της ζωής, σημειώνει, είναι καλύτερο να έχετε πολλά στοιχεία από όσο το δυνατόν περισσότερες διαφορετικές μεθόδους.

Η ιδέα για έναν αισθητήρα ραδονίου έχει προστεθεί τώρα σε μια Γαλλική πρόταση για μια αποστολή της NASA το 2009.

Ο Daryl Dixon, ένας Βρετανός εμπειρογνώμονας του ραδονίου, σκέφτεται ότι ο Sabroux θα μπορούσε να έχει δίκαιο. "Σε γενικές γραμμές η θεωρία του είναι σωστή. Αλλά είναι δύσκολο να είναι γνωστό πώς θα δούλευε σε έναν άλλο πλανήτη", ισχυρίζεται. "Αξίζει βεβαίως να εξεταστεί η άποψη του".