Το Big Bang δεν έμοιαζε με ένα πυροτέχνημα

Άρθρο γραμμένο από τον Sten Odenwald , Μάρτιος 2003

Το Big Bang δεν ήταν πραγματικά μεγάλο. Και ούτε ήταν στην πραγματικότητα ένα Bang (Έκρηξη). Ούτε φυσικά πυροτέχνημα. Στην πράξη, αυτό το συνταρακτικό γεγονός που δημιούργησε το Σύμπαν και φυσικά όλα όσα υπάρχουν σε αυτό, ήταν ένα πολύ διαφορετικό είδος φαινομένου από αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι -- ή, τουλάχιστον, οι  περισσότεροι μη φυσικοί -- φαντάζονται.

Ακόμη και το όνομα "Big Bang" δόθηκε από έναν επιστήμονα στα τέλη της δεκαετίας του '40, , τον Βρετανό αστρονόμο Fred Hoyle (1915-2001), που δεν συμπάθησε και πολύ την ιδέα όταν για πρώτη φορά τέθηκε αρχικά. Ο ίδιος ευνοούσε την ιδέα ότι ο Κόσμος υπήρχε πάντα στην ίδια σταθερή κατάσταση, πλήρως αμετάβλητος.

Αλλά με το όνομα που του κόλλησε, υπάρχει η εντελώς λανθασμένη εντύπωση ότι αυτό το γεγονός έμοιαζε με μια έκρηξη πυροτεχνημάτων και ότι ο Κόσμος διαστέλλεται σήμερα επειδή τα αντικείμενα μέσα σε αυτόν, πετάχτηκαν μακριά το ένα από το άλλο, όπως τα κομμάτια μιας βόμβας.

Με τον όρο "Μεγάλη Έκρηξη" σήμερα οι αστροφυσικοί δέχονται μια εκθετική και απότομη διαστολή του Σύμπαντος, από κάποιο απειροελάχιστο "σημείο" μικρότερο του πρωτονίου. Η γέννηση και εξέλιξη του Σύμπαντος αποτελεί την εξάπλωση του χώρου και του χρόνου από μια υπέρπυκνη και υπέρθερμη κατάσταση στο σημερινό Σύμπαν των 3 βαθμών Kelvin, όπως μας δείχνει η μικροκυματική ακτινοβολία υποβάθρου.

Η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας

Ουσιαστικά κάθε βασική πτυχή αυτής της διαισθητικής εικόνας για το Big Bang είναι ανακριβής. Για να καταλάβει κάποιος το γιατί, χρειάζεται να καταλαβαίνει τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας του Αλβέρτου Αϊνστάιν . Ή, τουλάχιστον, πρέπει να έχει μια αίσθηση γύρω από αυτό. Αυτό μπορεί να αποθαρρύνει μερικούς, αλλά η Γενική Σχετικότητα είναι η πιο επαναστατική επιστημονική πρόοδος του 20ού αιώνα, και όλοι οφείλουμε να αποκτήσουμε κάποια ιδέα γύρω από αυτήν, τώρα που πέρασαν πάνω από 90 χρόνια από την ανακοίνωσή της.

Η θεωρία αυτή πέρασε από όλα τα πειραματικά στάδια και έχει βρεθεί να συμφωνεί πλήρως με τα αποτελέσματα των πειραμάτων. Ύστερα από 82 χρόνια αφότου ο Αϊνστάιν έβαλε εμπρός τη θεωρία του, έχει καθιερωθεί ως ο πιο παλιός μας οδηγός για την κατανόηση πώς λειτουργεί η βαρύτητα. Επιπλέον, είναι μέρος του οικοδομήματος της κοσμολογικής θεωρίας του Big Bang. Λόγω λοιπόν της Γενικής Σχετικότητας ξέρουμε ότι η Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang) δεν ήταν κάτι που έμοιαζε με μια έκρηξη.

Ο Αλβέρτος Αϊνστάιν ανέπτυξε τη Γενική Σχετικότητα προκειμένου η άλλη διάσημη θεωρία του, η Ειδική Σχετικότητα, να συμπεριλάβει τα αποτελέσματα της βαρύτητας. Είναι το επόμενο σκαλοπάτι από την θεωρία του Ισαάκ Νεύτωνα για το πως δουλεύει η βαρύτητα. Με βάση αυτή τη θεωρία, ο επιστημονικός κόσμος επεκτάθηκε σε άγνωστες εξωτικές σφαίρες του Σύμπαντος. Μια από αυτές τις σφαίρες ήταν οι μαύρες τρύπες. Μια άλλη, και η σπουδαιότερη, ήταν η μορφή και η εξέλιξη του ίδιου του Σύμπαντος.

Η κοσμολογία της Μεγάλης Έκρηξης αναφέρει ότι το Σύμπαν ξεκίνησε την ύπαρξη του μεταξύ 10 έως 20 δισεκατομμύρια χρόνια πριν, και ότι ξεκινώντας από μια καυτή πυκνή κατάσταση επεκτείνεται, συνεχώς ψυχόμενο.  Ακόμα, η κοσμολογία αυτή βασίζεται στην Γενική Θεωρία της Σχετικότητας (ΓΘΣ), που τις τελευταίες δεκαετίες πέρασε με επιτυχία τις εξετάσεις της.

Ποιές προβλέψεις όμως  έκανε η ΓΘΣ;

1. Ολόκληρη η τροχιά του Ερμή περιστρέφεται λόγω της κυρτής γεωμετρίας του χώρου κοντά στον ήλιο. Το περιήλιον του Ερμή μετατοπίζεται κάθε αιώνα και αυτό ήταν γνωστό στον Αϊνστάιν, που έδωσε μια πλήρη εξήγηση για αυτό από το 1915.

2. Η ακτινοβολία, κάθε συχνότητας, μπορεί να καμφθεί ακριβώς με τον ίδιο τρόπο από τη βαρύτητα. Αυτό επιβεβαιώθηκε στην ηλιακή έκλειψη του 1919 για το οπτικό φως χρησιμοποιώντας τα άστρα κοντά στο άκρο του ήλιου, και το 1969-1975 χρησιμοποιώντας τις ραδιοεκπομπές από τα κβάζαρ, που φαίνονταν επίσης κοντά στο άκρο του ήλιου. Η εκτροπή του φωτός ήταν ακριβώς όπως προβλέπεται από την ΓΘΣ.

3. Τα ρολόγια τρέχουν πιό αργά στα ισχυρά βαρυτικά πεδία. Αυτό επιβεβαιώθηκε από τους Robert Pound και George Rebka στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ το 1959, και από τον Robert Vessot στη δεκαετία του '60 και τη δεκαετία του '70 χρησιμοποιώντας ρολόγια υψηλής ακρίβειας μέιζερ υδρογόνου, τα οποία πέταξαν με αεροπλάνα και δορυφόρους.

4. Η βαρυτική μάζα και η αδρανειακή μάζα είναι ίσες. Πριν τριάντα χρόνια περίπου, το 1971, ο Vladimir Braginsky στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας επιβεβαίωσε την πρόβλεψη της ΓΘΣ με ακρίβεια 1 προς ένα τρισεκατομμύριο, την ακρίβεια που απαιτείται από την ΓΘΣ.

5. Οι μαύρες τρύπες υπάρχουν. Αν και αυτά τα αντικείμενα είχαν θεωρηθεί ότι υπάρχουν όταν αρχικά εισήχθησαν από τους αστρονόμους στις αρχές του '70, μόνο το 1992 απέκτησαν ευρύτατη αποδοχή στην αστρονομική κοινότητα. Ήταν τότε που οι διαστημικές παρατηρήσεις του τροχιακού τηλεσκοπίου Hubble αποκάλυψαν τις τερατώδεις, μαύρες τρύπες, μάζας  δισεκατομμυρίων ήλιων στους πυρήνες των κοντινών γαλαξιών, όπως στους Messier 87, Messier 33 και NGC 4261.

6. Η βαρύτητα έχει τη μορφή ακτινοβολίας που μπορεί να μεταφέρει ενέργεια. Οι Russel Hulse και Joseph Taylor το 1975 ανακάλυψαν ένα δυαδικό σύστημα δύο πάλζαρς, που το ένα βρίσκεται σε τροχιά γύρω από το άλλο, και μέσω προσεκτικών εικοσαετών μετρήσεων του παλμού τους, επιβεβαίωσαν ότι το σύστημα χάνει ενέργεια με ένα ρυθμό, μέσα στο 1% της πρόβλεψης από την ΓΘΣ, λόγω της εκπομπής των βαρυτικών κυμάτων.

7. Ο στροβιλισμός του χωρόχρονου. Ένα περιστρεφόμενο ογκώδες σώμα (σαν τη Γη) στροβιλίζει το χώρο και το χρόνο γύρω της. Αν βάλουμε ένα γυροσκόπιο σε τροχιά γύρω από τη Γη δέχεται μια εξαιρετικά μικρή δύναμη, ακριβώς λόγω αυτού του στροβιλισμού, που τείνει να του προκαλέσει μια κλίση από το επίπεδο της τροχιάς του, εξαιτίας του γεγονότος ότι η Γη το παρασύρει μαζί της. Η δύναμη αυτή ονομάζεται βαρυτομαγνητική. Όπως τα ηλεκτρικά και μαγνητικά πεδία είναι συνδεμένα μαζί, σύμφωνα με την ΓΘΣ, ένα περιστρεφόμενο σώμα παράγει μια δύναμη, κάτι σαν τον μαγνητισμό, την βαρυτομαγνητική. Η ΓΘΣ προβλέπει ότι τα περιστρεφόμενα σώματα όχι μόνο στρέφουν το χώρο και το χρόνο, αλλά και κάνουν κενή χωρική ιδιοπεριστροφή. Ένας δορυφόρος της NASA, ο Gravity Probe B, θα προωθηθεί τον Απρίλιο του 2003 για να δει εάν υπάρχει αυτό το φαινόμενο. Εάν αυτό δεν βρεθεί, τότε η ΓΘΣ θα πληγωθεί θανάσιμα παρά τις επιτυχίες της.

8. Ο χώρος μπορεί να τεντωθεί κατά τη διάρκεια της διαστολής του Σύμπαντος. Αυτό επιβεβαιώθηκε από τον αστρονόμο Edwin Hubble ότι οι γαλαξίες απομακρύνονται μεταξύ τους το 1929. Πιό πρόσφατα το 1993, ο αστρονόμος Kenneth Kellerman επιβεβαίωσε ότι τα γωνιώδη μεγέθη των απόμακρων ραδιοπηγών μειώνονται προς ένα ελάχιστο κατόπιν αυξάνονται στις μεγαλύτερες αποστάσεις ακριβώς όπως αναμένονται σε χώρο που διαστέλεται. Αυτό δεν προβλέπεται από οποιοδήποτε άλλο κοσμολογικό μοντέλο που δεν περιλαμβάνει επίσης τη διαστολή του διαστήματος ως πραγματικό, φυσικό φαινόμενο.

Εάν αποδεχόμαστε τις επιτυχίες της ΓΘΣ, αναγκαζόμαστε να δούμε τον Κόσμο μέσω αυτής, και μόνο μέσω αυτής, καθώς είναι η θεωρία που ικανοποιεί όλες τις μέχρι τώρα γνωστές εξετάσεις.

Πώς λοιπόν θα έπρεπε να σκεφτούμε για το Big Bang (Μεγάλη Έκρηξη);

Η νοητική μας εικόνα για τα "πυροτεχνήματα" του Big Bang πρέπει να περιέχει  τα παρακάτω βασικά στοιχεία:

1) Έναν ουρανό που να προϋπάρχει ή ένα χώρο στον οποίο να πετάγονται τα κομμάτια της έκρηξης.
2) Ένα χρόνο που να προϋπάρχει για να μπορούμε να  γνωρίζουμε πότε συνέβη η έκρηξη.
3) Μεμονωμένα βλήματα που να κινούνται μέσω του χώρου από ένα κοινό κέντρο.
4) Μια καθορισμένη στιγμή όταν εμφανίστηκε η έκρηξη και
5) Κάτι που να ξεκίνησε τη διαδικασία του Big Bang (Μεγάλη Έκρηξη).

Όλα όμως αυτά τα στοιχεία, στην νοητική εικόνα που έχουμε για τη Μεγάλη Έκρηξη, είναι εντελώς ψεύτικα σύμφωνα με την ΓΘΣ!

Προϋπάρχων χώρος;

Φυσικά δεν υπήρχε τότε!

Τα μαθηματικά της ΓΘΣ αναφέρουν σαφώς ότι το 3-διάστατο διάστημα δημιουργήθηκε στο ίδιο το Big Bang (Μεγάλη Έκρηξη), στο "Χρόνο Μηδέν", μαζί με οτιδήποτε άλλο. Ήταν ένα "μοναδικό" γεγονός στο οποίο δεν υπήρχαν οι γνωστοί μας διαχωρισμοί μεταξύ όλων των σωματιδίων. Αυτό είναι απλώς ένας άλλος τρόπος για να πούμε ότι το γνωστό μας 3-διάστατο διάστημα τότε έλειπε. Οι θεωρητικοί που μελετούν τα διάφορα μοντέλα για τη "Θεωρία των Πάντων" έχουν τροποποιήσει μόνο αυτήν κάπως την δήλωση. Κατά τη διάρκεια των πρώτων-πρώτων στιγμών του, το Σύμπαν μπορεί να είχε υπάρξει σε μια σχεδόν ακατανόητη κατάσταση, που μπορεί να είχε περισσότερες από 4 διαστάσεις, ή ίσως και καθόλου. Πολλές από αυτές τις θεωρίες των πρώτων-πρώτων στιγμών υποθέτουν ότι από μια "μήτρα χωρόχρονου" άρχισε ο Κόσμος μας. Δεν μπορούμε λοιπόν να δούμε πως σε αυτή τη μήτρα του χωρόχρονου υπάρχει χώρος για τα πυροτεχνήματα.

Προϋπάρχων χρόνος;

Ούτε κι αυτός υπήρχε!

Πάλι εδώ , τα μαθηματικά της ΓΘΣ μεταχειρίζονται και το χώρο και το χρόνο μαζί ως ένα αδιαίρετο αντικείμενο, τον χωρόχρονο. Στον Χρόνο Μηδέν συν μια στιγμή, υπήρχε μια καλά καθορισμένη ποσότητα χρόνου. Στον Χρόνο Μηδέν μείον μια στιγμή, αυτή η ίδια ποσότητα άλλαξε το μαθηματικό χαρακτήρα της και έγινε "φανταστική". Αυτό είναι μια μαθηματική προειδοποίηση ότι κάτι τρομακτικά απροσδόκητο έχει συμβεί στο χρόνο όπως τον ξέρουμε. Ο Steven Hawking, που μελέτησε τα μαθηματικά αυτής της κατάστασης χρησιμοποιώντας την φυσική της Κβαντικής Θεωρίας Βαρύτητας, επιβεβαίωσε με τον πιό λεπτομερή νοητικό τρόπο, ότι στο Big Bang, ο χρόνος "δολοφονήθηκε".  Μπορεί να είχε μετατραπεί ακριβώς σε μια άλλη "άχρονη" διάσταση του χώρου ή κάτι τέτοιο.

Μεμονωμένα τμήματα ύλης που να κινούνται μακριά από ένα κοινό κέντρο;

Φυσικά και όχι!

Η ΓΘΣ λέει συγκεκριμένα ότι ο χώρος δεν είναι ένας παθητικός χώρος πάνω στον οποίο η ύλη παίζει τον χορό της, αλλά είναι μέλος του θιάσου. Όταν εξετάζουμε τους γαλαξίες και το χωρόχρονο μαζί, παίρνουμε μια πολύ διαφορετική εικόνα για αυτό που συμβαίνει από ότι εάν τα εξετάζουμε χωριστά. Το κυρτό διάστημα διαστρεβλώνει τις τροχιές των σωμάτων, μερικές φορές με πολύ δραματικούς τρόπους. Δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε στην άκρη του Σύμπαντος και να κοιτάξουμε πέρα από αυτό, είναι αδύνατον. Όχι μόνο δεν θα μπορούσαμε να φθάσουμε σε μια υποτιθέμενη "άκρη" του Κόσμου, σε έναν κλειστό κόσμο, αλλά θα βρισκόμαστε τελικά εκεί όπου αναχωρήσαμε. Η κυρτότητα του χώρου θα μας έφερνε πίσω, όπως και στη Γη. Με άλλα λόγια, ο Κόσμος δεν έχει καμία άκρη στο χώρο. Δεν υπάρχει τίποτα πέρα και από το απώτατο αστέρι.

Πολλοί, από λάθος σκέψη, έχουν χρησιμοποιήσει το μπαλόνι που φουσκώνει, σαν αναλογία στο διαστελλόμενο Σύμπαν. Πράγματι όλα τα σημεία στην επιφάνεια του μπαλονιού, απομακρύνονται καθώς το μπαλόνι διογκώνεται. Δεν υπάρχει κανένα κέντρο στην διαστολή ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ του μπαλονιού, που να επιλεχθεί σαν το κέντρο του Big Bang. Αυτό φυσικά είναι πολύ διαφορετικό από το μοντέλο με τα πυροτεχνήματα, που έχει ένα κοινό κέντρο από το οποίο φεύγουν τα φλεγόμενα κομμάτια. Η αναλογία πάντως με το μπαλόνι, δεν είναι σωστή, επειδή καθώς κοιτάζουμε το μπαλόνι, βρισκόμαστε σε μια προνομιακή θέση, μέσα σε έναν προϋπάρχοντα ακόμα μεγαλύτερο χώρο, που η ΓΘΣ λέει ότι ποτέ δεν υπάρχει για το πραγματικό Σύμπαν (δεν υπάρχει τίποτα πιο πάνω από το "μπαλόνι" σύμπαν).

Το κέντρο του Big Bang δεν ήταν ένα σημείο στο χώρο, αλλά ένα σημείο στο χρόνο! Είναι ένα κέντρο, όχι στο ύφασμα του μπαλονιού, αλλά έξω από αυτό κατά μήκος της 4ης διάστασης, δηλαδή μέσα στον χρόνο. Μπορούμε να δούμε αυτό το σημείο οπουδήποτε κι αν κοιτάζουμε μέσα στο χώρο του Σύμπαντος, έξω προς τους απόμακρους γαλαξίες. Δεν μπορούμε να δούμε τον χρόνο μετά. Μπορούμε μόνο να δούμε πίσω στον χρόνο, όταν κοιτάζουμε τις παλιές εικόνες του σύμπαντος που λαμβάνουμε από τα πιο απόμακρα αντικείμενα που μπορούμε να παρατηρήσουμε. Βλέπουμε μια πολύ αλλαγμένη, την αρχική ιστορία του Κόσμου σε αυτές τις εικόνες αλλά κανένα μοναδικό κέντρο μέσα σε αυτές στο χώρο.

Βλήματα που κινούνται μέσω του χώρου;

Ασφαλώς δεν υπάρχουν!

Η ΓΘΣ έχει πάλι κάτι να πει για αυτό, που καταρρίπτει αυτή την άποψη. Η απόσταση μεταξύ των γαλαξιών που απομακρύνονται μπορεί να αυξάνει με το πέρασμα του χρόνου, λόγω διαστολής του χώρου, αλλά οι θέσεις των γαλαξιών παραμένουν εκεί που είναι πάντα, στο ίδιο "πλάτος" και "μήκος".

Εάν όμως ο χώρος εκτείνεται, από πού να προέρχεται άραγε ο καινούργιος χώρος των εκατομμυρίων κυβικών ετών φωτός, από τη μια στιγμή στην άλλη; Η απάντηση της ΓΘΣ είναι ότι υπήρχαν πάντα εκεί. Για να φανεί πώς αυτό θα μπορούσε να συμβεί, ας θεωρήσουμε νοητικά τη μορφή του Σύμπαντος ως ένα "Κοσμικό Καρπούζι". Το πεπερασμένο "Καρπούζι" ανταποκρίνεται στην ιδέα του  πεπερασμένου Σύμπαντος.

Η ΓΘΣ προβλέπει όλο το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του Σύμπαντος εντελώς ταυτόχρονα, και προβλέπει την 4-διάστατη μορφή της. Καθώς κόβουμε το 4-διάστατο, κοσμικό καρπούζι στο ένα άκρο της κοσμικής χρονικής γραμμής, βλέπουμε τον 3-διάστατο χώρο και το περιεχόμενό της αμέσως μετά από το Big Bang. Στην άλλη άκρη του κοσμικού καρπουζιού στο μακρινό μέλλον, βλέπουμε την κατάρρευση του χώρου και της ύλης ακριβώς πριν από τη Μεγάλη Κρίσιμη Συρρίκνωση. Αλλά ενδιάμεσα, οι φέτες μας εμφανίζουν τη μορφή του Χώρου (κλειστοί, σφαιρικοί όγκοι) και τις θέσεις των γαλαξιών (στις σταθερές θέσεις) καθώς ο χώρος διαστέλλεται από το ένα άκρο στο άλλο.

Σε μια φέτα ενός συνηθισμένου καρπουζιού (ο τριδιάστατος χώρος), βλέπουμε ότι η φαγώσιμη μάζα του ήταν πάντα παρούσα σε όλο το καρπούζι. Η μάζα του είναι παρούσα σαν ένα συνεχές μέσο, και δεν ρωτάμε ποτέ από που να προήλθε αυτή στο κομμάτι.

Κοσμολογικά, η ΓΘΣ μας ζητάει να σκεφτούμε το 3-διάστατο διάστημα με τον ίδιο τρόπο. Το διάστημα, όπως η φαγώσιμη μάζα του καρπουζιού, υπήρχε πάντα στην πλήρη μορφή του Σύμπαντος μέσα στις 4-διαστάσεις. Αλλά το Σύμπαν δεν είναι τριδιάστατο, υπάρχει μόνο στις 4-διαστάσεις στις οποίες  αποκαλύπτεται η πλήρης μορφή του Κόσμου. Είναι μυστήριο γιατί η συνείδησή μας επιμένει να βιώνει το Σύμπαν μια στιγμή στον χρόνο, κι όχι την πλήρη μορφή της . Αυτό λοιπόν φταίει που απορούμε από που προέρχεται ο χώρος. Πραγματικά δεν υπάρχει κανένα παράδοξο σε όλο αυτό σύμφωνα με την ΓΘΣ.

Ο χώρος δεν είναι "τίποτα" σύμφωνα με τον Αϊνστάιν, παρά μόνο ένα άλλο όνομα για το πεδίο βαρύτητας του Σύμπαντος. Ο Αϊνστάιν κάποτε είπε: "Ο χωρόχρονος δεν απαιτεί να υπάρχει από μόνος του αλλά μόνο ως δομικό στοιχείο του βαρυτικού πεδίου". Εάν θα μπορούσαμε πειραματικά να σταματήσουμε με έναν διακόπτη τη βαρύτητα , ο χωρόχρονος θα εξαφανιζόταν. Αυτό είναι το τελευταίο γνωστό πείραμα κατεδάφισης στη φυσική, με το οποίο θα ερχόταν η κατάρρευση.

Ίσως κάποτε δούμε ότι το πεδίο βαρύτητας αποτελείται από πιο στοιχειώδεις δομικούς λίθους, και ίσως τότε βρούμε την τελευταία δικαιολογία για την επέκταση του Σύμπαντος και το μαγικό τέντωμα του χώρου.

Ελπίζουμε ότι η προσδοκώμενη Θεωρία των Πάντων θα έχει περισσότερα να μας πει για αυτό, αλλά αυτό ίσως και να είναι ένα άπιαστο όνειρο.

Υπήρξε μια καθορισμένη στιγμή για το Big Bang (Μεγάλη Έκρηξη);

Η ΓΘΣ είναι ευτυχής στην πρόβλεψή της ότι το Σύμπαν προέκυψε από μια άπειρη πυκνότητα, μια "ιδιομορφία" ή "ανωμαλία" μηδενικού χώρου στο χρόνο μηδέν, αλλά οι φυσικοί καταλαβαίνουν τώρα τελευταία ότι εκείνη η στιγμή επηρεάζεται από φαινόμενα της κβαντομηχανικής. Έτσι ώστε δεν μπορούμε ποτέ να μιλήσουμε για έναν χρόνο πριν  από 10^-43 δευτερόλεπτα μετά από το Big Bang (χρόνος του Planck).

Η φυσική δεν μπορεί να μας πει τι υπήρχε πριν  από τα 10^-43 δευτερόλεπτα μετά από το Big Bang. Η συνηθισμένη ΓΘΣ είναι ανίκανη να περιγράψει αυτές τις συνθήκες και μόνο κάποια μελλοντική θεωρία ίσως που θα συνδυάζει τη ΓΘΣ και την κβαντομηχανική θα είναι σε θέση να μας πει κάτι περισσότερο.

Κάτι ξεκίνησε το Big Bang (Μεγάλη Έκρηξη)!

Επιτέλους ερχόμαστε στο δυσκολότερο ζήτημα στη σύγχρονη κοσμολογία. Στο μοντέλο με τα πυροτεχνήματα, μπορούμε να επισημάνουμε ότι κάποιοι χημικοί δημιούργησαν την πυρίτιδα και τα βαρελότα. Η ΓΘΣ, εντούτοις, δεν μπορεί να μας πει τίποτα για το τι συνέβη πριν την έκρηξη που κατέληξε στο Big Bang (Μεγάλη Έκρηξη). Υπάρχει η ισχυρή θέση της ότι ο χρόνος πριν το Big Bang δεν υπάρχει. Αυτό παραμένει το ουσιαστικό μυστήριο του Big Bang που φαίνεται να ξεπερνά κάθε μαθηματική περιγραφή που μπορούμε να δημιουργήσουμε για να το περιγράψουμε.

Όλα τα λογικά πλαίσια που ξέρουμε είναι περίπου βασισμένα σε αλυσίδες γεγονότων ή καταστάσεων. Η όλη μας εμπειρία τέτοιων αλυσίδων στο φυσικό κόσμο έχει ταξινομηθεί στον χρόνο. Ακόμα και όταν μας λένε τα μαθηματικά και η θεωρία "Ποιά γεγονότα συνέβησαν πριν από το Big Bang (Μεγάλη Έκρηξη), τα οποία το ξεκίνησαν;" δεν είναι μια λογική ή σωστή ερώτηση. Είναι ερώτηση που βασίζεται στις εμπειρίες που έχουμε από τον κόσμο μας. Αλλά τέτοια γεγονότα δεν έχουν καθορισμένες απαντήσεις όταν εξερευνάμε τα ακραία όρια του φυσικού σύμπαντος