Ο Tsukruk και οι συνεργάτες του ήθελε να δημιουργήσει λωρίδες ευθυγραμμισμένων νανοσωλήνων - οι οποίες θα εναλλάσσονταν με κενές λωρίδες - πάνω στην επιφάνεια ενός υποστρώματος πυριτίου. Πρώτα χρησιμοποίησαν μια παραλλαγή μιας καθιερωμένης τεχνικής για να δημιουργήσουν λωρίδες από σωλήνες τυχαίων προσανατολισμών. Η έκπληξη ήρθε όταν βύθισαν αυτά τα δείγματα στο νερό και τα στέγνωσαν αργά. Ένα 40% περίπου των σωλήνων λύγισαν σε σχήμα "U", αντί να παραμείνουν ίσιοι. Και όσοι απέκτησαν σχήμα U ευθυγραμμίστηκαν. Ρυθμίζοντας το ρυθμό της βύθισης, ανάσυρσης και στεγνώματος μπόρεσαν να κάνουν τα μόρια να ξαναλυγίσουν σε σχήμα τρύπας της βελόνας, θηλιάς ή ακόμα και φωλιάς. 

Οι ερευνητές υποθέτουν ότι η επιφανειακή τάση του εξατμιζόμενου νερού προκαλεί το λύγισμα. Οι σταγόνες προσκολλούνται στο υπόστρωμα μετά το βύθισμα στο νερό. Μερικές από αυτές συμβαίνει να είναι βρεθούν πάνω σε ένα νανοσωλήνα. Η επιφανειακή τάση κάνει το νανοσωλήνα να ακολουθεί το σχήμα της σταγόνας. Καθώς η σταγόνα εξατμίζεται και συρικνώνεται, ο σωλήνας καμπυλώνεται μαζί της. Οι διαφορές στο μέγεθος και στη θέση των σταγόνων οδηγεί τους νανοσωλήνες και σε διαφορετικά σχήματα. 

"Νομίζαμε τους νανοσωλήνες σαν ράβδους," λέει ο Tsukruk. "Αυτό που δείξαμε, είναι ότι ακόμη και πολύ ασθενικές δυνάμεις ροής, μπορούν να τους λυγίσουν και να τους δώσουν διάφορα σχήματα." "Για τον ίδιο λόγο, διατάξεις από λυγισμένους νανοσωλήνες θα μπορούσαν να ανιχνεύσουν ροή υγρού," λέει ο ίδιος.

Ακόμη περισσότερο λύγισμα θα αύξανε την τάση των νανοσωλήνων και θα άλλαζε τις οπτικές τους ιδιότητες. Η ομάδα τώρα μελετά πως να ανιχνεύσει τέτοιες μεταβολές με την παρατήρηση του οπτικού φάσματος που περνάει μέσα από νανοσωλήνες. 

Το κάπως ελεγχόμενο λύγισμα είναι καινούργιο και θα μπορούσε ν' αλλάξει τις ηλεκτρονικές ιδιότητες των σωλήνων με κατάλληλο τρόπο ώστε να σχεδιαστούν αισθητήρες και πομποί πεδίου, λέει ο Yury Gogotsi του πανεπιστημίου Drexel στην Philadelphia.

Ο ίδιος λέει ότι πρέπει να επιτευχθεί καλύτερος έλεγχος στον προσανατολισμό των νανοσωλήνων πριν σκεφθούμε για τέτοιες συσκευές. "Θα μπορούσε να αποτελέσει ένα καλύτερο αισθητήρα, αλλά προηγουμένως χρειαζόμαστε ένα σύστημα για να κατευθύνουμε κάθε λυγισμένο νανοσωλήνα πράγμα που απαιτεί μεγαλύτερο έλεγχο των μεμονωμένων σωλήνων απ' όσο εχουν επιτύχει οι ερευνητές μέχρι τώρα" λέει ο James Tour του πανεπιστημίου Rice στο Houston. Ωστόσο ο ίδιος λέει ότι θα μπορούσαμε να ξεπεράσουμε τη δυσκολία του ακριβούς ελέγχου αν πρώτα παράγουμε μια διάταξη λυγισμένων σωλήνων και μετά να βαθμολογήσουμε τον αισθητήρα.