Εκτροπή αστεροειδούς με ρουκέτα που θα του ασκήσει βαρυτική έλξη

Πηγή: Reuters, 9 Νοεμβρίου 2005

Δεν χρειάζεται να στείλουμε πάνω σε ένα φονικό αστεροειδή, που πρόκειται να κτυπήσει τη Γη, εκρηκτικά προκειμένου να ανατιναχθούν και να αλλάξουμε την πορεία του - όπως έγινε στο σενάριο της ταινίας Αρμαγεδδών του  Xόλλιγουντ - αλλά ένα σώμα που θα του ασκήσει  μια 'βαρυτική έλξη'.

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς αρκεί η αποστολή μιας ρουκέτας βάρους 20 τόνων, η βαρύτητα του οποίου θα μπορεί να τραβήξει ένα τέτοιο σώμα, προκειμένου να το εκτρέψει σε μια ασφαλή τροχιά μακριά από τον πλανήτη μας.

Αυτή τη λύση προτείνουν προς τη διεθνή επιστημονική κοινότητα δύο αστροναύτες της NASA, οι Edward Lu και Stanley Love. Tα σενάρια για την αποφυγή μιας σύγκρουσης αστεροειδή με τη Γη αναμένεται να πληθύνουν, δεδομένου ότι ένας αστεροειδής θα περάσει κοντά από τη Γη στις 13 Απριλίου 2029.

Η προσγείωση στον αστεροειδή, που είναι κάτι λιγότερο από έναν περιστρεφόμενος σωρός ερειπίων, είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί.

Αντίθετα το ρυμουλκό της βαρύτητας θα ταξίδευε παράλληλα με τον αστεροειδή και θα το τραβούσε βαθμιαία από την τροχιά του, μην χρησιμοποιώντας τίποτα περισσότερο από την έλξη της βαρύτητας μεταξύ των δύο αντικειμένων.

"Αυτό μας γλιτώνει από το να προσεδαφίσουμε ένα σώμα στον αστεροειδή και έπειτα να προσπαθήσουμε να το σταθεροποιήσουμε σε ένα βράχο γεμάτο συντρίμμια και ερείπια,  που περιστρέφεται όλη την ώρα", λέει ο Love, που η πρόταση του δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nature.

Σύμφωνα με τους Lu και Love μία ρουκέτα - το ρυμουλκό της βαρύτητας - 20 τόνων θα μπορούσε να εκτρέψει ακίνδυνα έναν αστεροειδή διαμέτρου 200 μέτρων για ένα έτος ρυμούλκησης.

"Με τη χρησιμοποίηση της βαρύτητας επί ένα έτος αυτό το ρυμουλκό πρέπει να του δώσει αρκετή ώθηση για να μην έρθει σε επαφή με τη γη 20 χρόνια αργότερα", προσθέτουν οι αστροναύτες.

Και μάλιστα υπάρχουν πιθανότητες να τεθεί το σχέδιό τους σε δράση.

Ο αστεροειδής πρόκειται να περάσει κοντά από τη γη την Παρασκευή 13 Απριλίου του 2029. Αλλά οι πιθανότητες για σύγκρουση είναι πολύ μικρές, 5.560 προς μία.

"Ξέρουμε αρκετά για αυτόν τον αστεροειδή, που είναι μια πιθανή απειλή, αλλά έχουμε ακόμα πολλά χρόνια μπροστά μας για να παρατηρήσουμε αυτό το σώμα και να καταλάβουμε καλύτερα το τι πρόκειται να κάνει", συνεχίζει ο Love.

"Κανένας πανικός. Δεν χάνω τον ύπνο μου γι αυτό το θέμα. Αλλά πρέπει να πάρουμε μια απόφαση μέχρι το 2013 σχετικά με το εάν πρέπει να στείλουμε μια αποστολή για να το ανιχνεύσουμε", προσθέτει. "Η ανίχνευση και η εκτροπή πηγαίνουν μαζί."

Στην ταινία 'Αρμαγεδδών', ένας αστεροειδής είναι σε τροχιά σύγκρουσης με τη Γη και ο μόνος τρόπος να αλλάξει τροχιά είναι να τον τρυπήσουμε με ένα τρυπάνι στην επιφάνειά του και να πυροδοτήσουμε μια πυρηνική βόμβα.

Ο άνθρωπος που ανέλαβε να σώσει τη Γη ήταν στην ταινία ο Bruce Willis. Αλλά ο Love προειδοποιεί ότι το Χόλλυγουντ αυτά που παρουσιάζει για τους αστεροειδείς και τα διαστημικά σκάφη είναι καθαρά φαντασιώσεις.

Έχει υπολογιστεί ότι κάθε 10.000 χρόνια ένας αστεροειδής με διάμετρο τουλάχιστον 100 μέτρων «χτυπά» τη Γη με την ισχύ βόμβας 100 μεγατόνων. Ενώ κάθε 100.000 χρόνια ένα αντικείμενο με διάμετρο 1000 μέτρων πέφτει στον πλανήτη μας και προκαλεί έκρηξη που αντιστοιχεί σε 10 εκατομμύρια βόμβες σαν της Χιροσίμα.

Αν και κανένας δεν έχει σκοτωθεί έστω και επίσημα από ένα αστεροειδή, (υπάρχουν κάποιοι υπαινιγμοί για μια σύγκρουση στην Κίνα κατά τον μεσαίωνα), αλλά   η συνέπεια αυτού του κτυπήματος για τη Γη, θα είναι εξαιρετικά σοβαρή.

Πριν από 50.000 χρόνια μάλιστα ένας μετεωρίτης κτύπησε τη Γη κοντά στη Βόρεια Αριζόνα και δημιούργησε έναν τεράστιο κρατήρα, με διάμετρο ενός χιλιομέτρου και βάθος 174 μέτρων. Ο μετεωρίτης πρέπει να ζύγιζε πάνω από 1.700 κιλά και είχε διάμετρο εξήντα μέτρων. Η ταχύτητα του - όταν έπεσε από τον ουρανό - ήταν 40 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο.

Οι φυλές των Ινδιάνων που ζούσαν στην περιοχή, οι Χόπι, οι Ναβάχο και οι Πουέμπλο, ενώ γνώριζαν εδώ και αιώνες για την ύπαρξη του κρατήρα, απέφευγαν όμως ακόμη και να πλησιάσουν στον τόπο, τον οποίο θεωρούσαν ιερό. Οι λευκοί τον ανακάλυψαν το 1871, όταν μια ομάδα στρατιωτών έκανε μια περιπολία αναγνωριστική της περιοχής.

Στις αρχές του 20ού αιώνα ένας ειδικός σε ορυκτά, μηχανολόγος μεταλλευμάτων, ο Daniel Βarringer, συνειδητοποίησε την κοσμική προέλευσή του και αγόρασε την περιοχή. Και ήξερε πως αυτοί οι βόλοι από νικέλιο και σίδηρο που ήταν διασκορπισμένοι γύρω από τον κρατήρα δεν ήταν δυνατόν να προέρχονται από τη Γη. Είχαν έρθει από το διάστημα. Ο Βarrigner όμως δεν νοιαζόταν για την επιστήμη: αυτό που ήθελε ήταν να σκάψει και να βρει τον τεράστιο μετεωρίτη, ο οποίος πίστευε πως βρίσκεται ακόμη θαμμένος κάτω από το χώμα του κρατήρα. Είχε μάλιστα εκτιμήσει και την αξία του: την υπολόγιζε στα 500-1.000 εκατομμύρια δολάρια.

Στα επόμενα τριάντα χρόνια, ο Βarrigner έριξε αρκετά εκατομμύρια από τα δικά του δολάρια στον κρατήρα της Αριζόνα, όμως δεν βρήκε απολύτως τίποτα: ο μετεωρίτης δεν υπήρχε. Εκείνη την εποχή ελάχιστα ήταν γνωστά για τη δυναμική των μετεωριτών. Ορισμένοι είχαν δει μερικούς μετεωρίτες να πέφτουν ­ μεταξύ των οποίων και κάποιοι αρκετά μεγάλοι ­ και οι περισσότεροι από αυτούς θάβονταν στη γη. Έτσι, ήταν πολύ λογικό να υποθέτουν πως το ίδιο είχε συμβεί με εκείνον τον τεράστιο που δημιούργησε τον κρατήρα.

Αυτό που κανείς δεν υπολόγιζε ήταν πως υπάρχει ένα καθοριστικό όριο για τη μάζα ενός μετεωρίτη, πάνω από το οποίο η διαδικασία δημιουργίας κρατήρα αλλάζει δραματικά. Ο μετεωρίτης του Βarrigner ξεπερνούσε κατά πολύ αυτό το όριο, με αποτέλεσμα αντί να θαφτεί, να εκραγεί, τη στιγμή ακριβώς που άγγιξε την επιφάνεια της Γης. Μόνο ένα ελάχιστο τμήμα του δεν κατόρθωσε να εξατμιστεί τελείως.

Τέτοιοι τεράστιοι κρατήρες όπως αυτός στην Αριζόνα είναι εξαιρετικά σπάνιοι στη Γη, συναντιούνται όμως πολύ συχνά στη Σελήνη, στον Ερμή και στον Δία. Ο λόγος είναι προφανής: η Γη είναι ένας γεωλογικά ενεργός πλανήτης. Οι ήπειροι δημιουργούνται και διαβρώνονται συχνά σε διάστημα μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων χρόνων κι έτσι οι κοσμικές της ρυτίδες εξαφανίζονται.