Είναι δε γνωστό ότι σημαντικά φιλοσοφικά και εννοιολογικά προβλήματα περιβάλλουν τη διαδικασία των μετρήσεων στην κβαντομηχανική. Για να διαφωτίσει την παράδοξη φύση της υπέρθεσης -- δηλαδή το γεγονός ότι τα σωματίδια ή τα κβαντικά bits (qubits) επιτρέπονται να υπάρχουν σε μια υπέρθεση δύο καταστάσεων -- ο Schröedinger πρότεινε ένα διάσημο νοητικό πείραμα: ένα καλά σφραγισμένο κιβώτιο περιέχει την κβαντική υπέρθεση μιας νεκρής και μιας ζωντανής γάτας. Όταν όμως ένας παρατηρητής κοιτάξει μέσα στο κιβώτιο, μετρώντας το περιεχόμενό της, η κυματοσυνάρτηση, που περιγράφει την πιθανότητα το σύστημα να βρεθεί σε κάποια ιδιαίτερη κατάσταση, καταρρέει και το σύστημα θα βρεθεί στη μία ή στην άλλη κατάσταση με γνωστή πιθανότητα.

Ο ρόλος της συνειδήσεως του παρατηρητή σε αυτήν την διαδικασία μέτρησης έχει γίνει καυτό θέμα συζήτησης από τις πρώτες ημέρες της κβαντομηχανικής. Είναι σωστό να πούμε, εντούτοις, ότι η συνείδηση κατέχει μόνο μια θέση σε μια αλυσίδα μαθηματικών τύπων, χωρίς πολλή σχετικότητα στη μελέτη των νευρικών κυκλωμάτων στους ανέπαφους οργανισμούς.

Οι περισσότεροι κβαντικοί φυσικοί βλέπουν τον εγκέφαλο ως ένα κλασσικό όργανο. Ένα όμως νοητικό πείραμα που περιλαμβάνει έναν παρατηρητή που παρατηρεί ένα κβαντικό σύστημα σε υπέρθεση με το ένα μάτι, και μια διαδοχή προσώπων με το άλλο, δίνει λαβή στην άποψη ότι απαιτείται ένα κβαντικό πλαίσιο για να εξηγήσει τη συνείδηση.

Το κρίσιμο ερώτημα όμως είναι το εξής: εάν οποιαδήποτε συστατικά του νευρικού συστήματος -- ένας ιστός που βρίσκεται σε μια θερμοκρασία 300 Kelvin, που συνδέεται έντονα με το περιβάλλον του -- μπορεί να εμφανίζουν μακροσκοπικές κβαντικές συμπεριφορές, όπως είναι η κβαντική διεμπλοκή, που να είναι βασικές στη λειτουργία του εγκεφάλου.

Συγγραφείς C. Koch και K. Hepp