Ένα σκάφος της NASA θα συντριβεί στη Σελήνη προς αναζήτηση νερού

Πηγή: New York Times, 10 Απριλίου 2006

Ένα χρησιμοποιημένο διαστημικό σκάφος της NASA θα συντριβεί σκόπιμα πάνω στο νότιο πόλο του φεγγαριού τον Ιανουάριο του 2009, που θα βοηθήσει τους επιστήμονες να αναζητήσουν νερό στους βαθείς και σκοτεινούς κρατήρες. Το δε μητρικό σκάφος, που θα υπερίπταται πάνω από το φεγγάρι, θα προσπαθεί να εντοπίσει σωματίδια πάγου στο νέφος των συντριμμιών, που θα είναι και ορατό από τη Γη με τηλεσκόπια.


Μια διαστημοσυσκευή θα πέσει πάνω στη Σελήνη και από τη σύγκρουση θα δημιουργηθεί ένα σύννεφο σκόνης και αερίου, όπου μια άλλη συσκευή θα τη μελετήσει ψάχνοντας για ίχνη νερού

Εν μέρει, η πρόθεση της αποστολής είναι να βοηθήσει να βρεθούν οι μελλοντικές περιοχές προσγείωσης για την μελλοντική εξερεύνηση του φεγγαριού, ένας στόχος που αναγγέλθηκε από τον Πρόεδρο Μπους το 2004.

Οι προηγούμενες σεληνιακές αποστολές προσδιόρισαν ότι υπάρχει άφθονο υδρογόνο στους κρατήρες κοντά στο νότιο πόλο, που δεν τους βλέπει ποτέ το φως του ήλιου, κάτι που οδήγησε στην υποψία ότι το υδρογόνο δεσμεύθηκε με το οξυγόνο υπό μορφή νερού. Έτσι, υποθέτουν οι επιστήμονες ότι οι κρατήρες αυτοί καλύπτονται από αποθέσεις πάγου.

Η παρουσία του πάγου εκεί πάνω είναι πολύ σπουδαίας σημασίας για την εξερεύνηση του φεγγαριού, αλλά και για τη δημιουργία βάσεων, γιατί θα παρέχει το απαραίτητο νερό και οξυγόνο για να ζήσουν οι αστροναύτες σε μια μελλοντική βάση. Επίσης, το υδρογόνο και το οξυγόνο θα χρησιμοποιηθούν σαν καύσιμο υλικό για τους πυραύλους.  

Επίσης, οι περιοχές αυτές στο φεγγάρι, αν έχουν υδάτινο πάγο, θα είναι οι πιο κατάλληλες περιοχές προσεδάφισης για τους αστροναύτες.

Το διαστημικό σκάφος - το πρώτο που θα πάει στο φεγγάρι μετά από το Σεληνιακό Εξερευνητή (Lunar Prospector) το 1999 - θα είναι μέρος μιας αποστολής στην οποία ένα μεγαλύτερο σκάφος, το Σεληνιακό Δορυφόρο Αναγνώρισης σε Τροχιά (Lunar Reconnaissance Orbiter ή LRO), θα πετάξει γύρω από το φεγγάρι για να χαρτογραφήσει την επιφάνειά του.

Και τα δύο σκάφη (αυτό που θα βρίσκεται γύρω από τη Σελήνη και αυτό που θα φτάσει εκεί πάνω) θα προωθηθούν με τον ίδιο πύραυλο τον Οκτώβριο του 2008, αλλά το μικρότερο σκάφος θα γυρίζει γύρω από τη γη και το φεγγάρι επί 90 ημέρες πριν πέσει στο νότιο πόλο του φεγγαριού.

Το πρόγραμμα ονομάζεται L-cross, Παρατήρηση Σεληνιακών Κρατήρων. Ο διευθυντής του, Daniel Andrews του ερευνητικού κέντρου Ames στην Καλιφόρνια, είπε ότι το ανώτερο τμήμα του πυραύλου που πρόκειται να στείλει το όχημα σε τροχιά γύρω από το φεγγάρι θα χρησιμοποιηθεί για την σύγκρουση με το φεγγάρι.

Η πρόσκρουση αυτή, θα πραγματοποιηθεί υπό γωνία 75 μοιρών ενώ η ταχύτητα του πυραύλου τη στιγμή της πρόσκρουσης θα είναι 2,5 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο.

Ο Daniel Andrews υπεύθυνος για την αποστολή λέει ότι η πρόσκρουση θα γίνει σε ένα περίπου χρόνο μετά την άφιξη του στη Σελήνη. Ο χρησιμοποιημένος πύραυλος θα στοχεύσει πιθανώς τον κρατήρα Shackleton, μια δομή διαμέτρου 20 χιλιομέτρων κοντά στο νότιο άξονα του φεγγαριού, ενώ θα ανοιχτεί ένας κρατήρας με μέγεθος το ένα τρίτο ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου και βάθους 5 μέτρων. Τα συντρίμμια  και η σκόνη - βάρους 1.000 τόνων - θα φτάσουν σε ένα ύψος ακόμα και 60 χιλιομέτρων πάνω από το έδαφος.

Περίπου 15 λεπτά αργότερα το LRO θα περάσει μέσα από αυτό το σύννεφο των συντριμμιών προκειμένου να ανιχνεύσει τα πιθανά ίχνη του νερού, με τη βοήθεια των υπέρυθρων φωτογραφικών μηχανών και των φασματομέτρων που θα κουβαλάει, πριν συντριβεί πάνω στο φεγγάρι.

Τα παρατηρητήρια στη γη καθώς επίσης και αρκετά διαστημικά σκάφη θα μελετήσουν επίσης την σύγκρουση, αλλά θα είναι σε θέση να την καταγράψουν και μερικοί ερασιτέχνες αστρονόμοι με τα τηλεσκόπιά τους, ανάλογα με τον καιρό και τη θέση τους.

Η αποστολή του 2008 δεν θα είναι η πρώτη πρόσκρουση σκάφους στη Σελήνη. Το 1960 είχαν εκτοξευτεί τα έξι μικρά σκάφη Ranger -από τα οποία τα τρία είχαν μεταδώσει εικόνες μόλις πριν την σύγκρουση- ενώ το 1999 το Lunar Prospector επίσης έπεσε με ελεύθερη πτώση κοντά στο νότιο πόλο του φεγγαριού, αλλά απογοήτευσε τους επιστήμονες γιατί δεν δημιουργήθηκαν ελάχιστα ή και καθόλου συντρίμμια λόγω της μικρής γωνίας που είχε κατά της σύγκρουσης του.

Το 2005, το Deep Impact έστειλε με επιτυχία ένα βαρύ σφυρί από χαλκό πάνω στον κομήτη Tempel 1, ενώ ένα σκάφος πετούσε πάνω από το σημείο της σύγκρουσης για να ελέγχει το υλικό που εκτινάχθηκε ψηλά.

Τέλος, το Σεπτέμβριο του 2006, αναμένεται να συντριβεί στο φεγγάρι το Smart 1 της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος, έπειτα από δύο χρόνια σε σεληνιακή τροχιά.

Οι ρομποτικές αποστολές στο φεγγάρι είναι τα πρώτα βήματα στα σχέδια της NASA για να επιστρέψουν οι αστροναύτες στο φεγγάρι μέχρι το 2018 ως το πρώτο και αναγκαίο σκαλοπάτι για τη μετάβαση αστροναυτών προς τον Άρη.

Ο Σεληνιακός Δορυφόρος Αναγνώρισης σε Τροχιά, με τη νέα προσθήκη του χρησιμοποιημένου πυραύλου που θα συγκρουστεί, θα κοστίσει συνολικά 600 εκατ. δολάρια, ενώ μόνο το τμήμα που θα συγκρουστεί θα κοστίσει 60 εκατομμύρια δολάρια.


Ίσως ολόκληρο το μέλλον της επανδρωμένης εξερεύνησης του Διαστήματος να κρέμεται από ένα κομμάτι σεληνιακού πάγου. Τα δύο τελευταία χρόνια, η NASA επικεντρώνεται στο σχεδιασμό ενός καινούργιου επανδρωμένου οχήματος και συστήματος εκτόξευσης με το οποίο οι αστροναύτες θα επέστρεφαν στη Σελήνη μέχρι το 2018. Απώτερος στόχος της NASA είναι η εγκαθίδρυση μιας μόνιμης σεληνιακής βάσης και η χρήση της τεχνολογίας του παραπάνω προγράμματος για την προετοιμασία επανδρωμένων αποστολών στον Άρη. Ωστόσο, το μεγαλεπήβολο αυτό σχέδιο εξαρτάται δραματικά από μια αμφιλεγόμενη προϋπόθεση: ότι η NASA θα ανακαλύψει υδατικό πάγο σε κάποια μονίμως σκιασμένη λεκάνη ενός κρατήρα σε έναν από τους σεληνιακούς πόλους.

Οι πλούσιες αποθέσεις του πάγου θα πρόσφεραν σχεδόν τα πάντα στους μελλοντικούς αποίκους της Σελήνης, οι οποίοι θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το νερό της για την υποστήριξη της ζωής ή να το μετατρέψουν σε υδρογόνο και οξυγόνο για χρήση ως καύσιμο των πυραύλων. Μάλιστα, τα σεληνιακά τροχιακά σκάφη Clementine και Lunar Reconnaissance Prospector βρήκαν ενδείξεις ύπαρξης πάγου σε αιωνίως σκιασμένες πολικές περιοχές, όπου οι μόνιμες πολύ χαμηλές θερμοκρασίες θα μπορούσαν να διατηρήσουν το νερό που μεταφέρεται στη Σελήνη από την πρόσκρουση των κομητών και μετεωριτών.

Όμως, μερικοί επιστήμονες αμφισβήτησαν τα δεδομένα από το ραντάρ του Clementine, ενώ οι ανωμαλίες στην εκπομπή νετρονίων που παρατήρησε το Lunar Reconnaissance Prospector θα μπορούσαν να οφείλονται σε ατομικό υδρογόνο του σεληνιακού εδάφους και όχι σε πάγο.

Στο πλαίσιο της προσπάθειας της να διευθετήσει το ζήτημα, η NASA σχεδιάζει την εκτόξευση της διαστημοσυσκευής LRO (Lunar Reconnaissance Orbiter) το 2008. Διαγράφοντας μια πολική τροχιά σε ύψος μόλις 50 χιλιομέτρων πάνω από την επιφάνεια της Σελήνης, η διαστημοσυσκευή με βάρος 1 τόνου θα χρησιμοποιήσει τον υψηλής διακριτικής ικανότητας αισθητήρα νετρονίων της για να ανιχνεύσει τις πιθανολογούμενες αποθέσεις πάγου, με σκοπό τον ακριβέστερο προσδιορισμό των θέσεων τους.

Η διαστημική συσκευή LRO θα μεταφέρει επίσης και ένα ακτινόμετρο για τη μέτρηση της επιφανειακής θερμοκρασίας, έναν ανιχνευτή υπεριώδους για τη διερεύνηση των λεκανών των σκιασμένων κρατήρων και, τέλος, έναν υψομετρητή με λέιζερ και μια κάμερα για τη χαρτογράφηση των πολικών περιοχών και την αναζήτηση πιθανών τοποθεσιών για προσσελήνωση.

Ωστόσο, επειδή ο πάγος είναι πιθανότατα θαμμένος και αναμιγμένος με σεληνιακό χώμα, η NASA θα πρέπει να προσεδαφίσει μια άλλη διαστημοσυσκευή ικανή να εξορύσσει και να αναλύει δείγματα του σεληνιακού εδάφους. Η συγκεκριμένη αποστολή, προγραμματισμένη για το 2011, συνιστά μεγάλη πρόκληση, δεδομένου ότι τα όργανα που θα λειτουργούν στις σκιασμένες περιοχές δεν θα μπορούν να βασίζονται στην ηλιακή ενέργεια. Το σκάφος θα μπορούσε μεν να προσσεληνωθεί σε μια ηλιόλουστη τοποθεσία και μετά να αποστείλει σε κάποιον σκοτεινό κρατήρα ένα τηλεκατευθυνόμενο όχημα-ρομπότ που θα λειτουργεί με μπαταρία, αλλά οι μπαταρίες του θα άδειαζαν όμως γρήγορα. Μία θερμοηλεκτρική γεννήτρια ραδιοϊσοτόπων θα μπορούσε να παρέχει την απαιτούμενη ηλεκτρική ενέργεια μέσω της θερμότητας από τη διάσπαση πλουτωνίου, όμως η NASA τάσσεται εναντίον της συγκεκριμένης επιλογής διότι είναι δαπανηρή και αμφιλεγόμενη.

Μια άλλη υπό εξέταση ιδέα είναι η αποστολή μιας διαστημοσυσκευής που θα αναπηδά από σημείο σε σημείο της σεληνιακής επιφάνειας, θέτοντας κατά διαστήματα σε λειτουργία τους πυραύλους προσεδάφισης, οι οποίοι θα μπορούσαν να ανυψώσουν το σκάφος σε ύψος μέχρι 100 μέτρα πάνω από την αρχική τοποθεσία προσσελήνωσης και να το μεταφέρουν σε μια διαφορετική θέση εντός της λεκάνης του κρατήρα προς αναζήτηση πάγου. Η εξερεύνηση περισσότερων της μίας τοποθεσιών θεωρείται κρίσιμης σημασίας, αφού ο πάγος ενδέχεται να είναι ανομοιόμορφα κατανεμημένος.

Η NASA έχει ήδη διεξαγάγει με επιτυχία ελιγμούς με αναπηδήσεις πάνω στην επιφάνεια της Σελήνης. Στις 10 Νοεμβρίου 1967, το μη επανδρωμένο διαστημικό σκάφος Surveyor 6 προσσεληνώθηκε στην περιοχή του Κόλπου του Κέντρου [Sinus Medii) για να απαθανατίσει τηλεοπτικά την επιφάνεια και να μελετήσει το σεληνιακό έδαφος. Μία εβδομάδα αργότερα, οι ελεγκτές της αποστολής πυροδότησαν επί 2,5 δευτερόλεπτα τους χαμηλής ώσης πυραύλους ελιγμών ακριβείας, εκτελώντας μια ελεγχόμενη εκτόξευση από τη Σελήνη. Η διαστημοσυσκευή ανυψώθηκε 4 περίπου μέτρα πάνω από τη σεληνιακή επιφάνεια, αναπήδησε προς ένα νέο σημείο προσεδάφισης 2,4 μέτρα μακρύτερα και ακούμπησε μαλακά στα σκέλη στήριξης της συνεχίζοντας να λειτουργεί.

Μια ακόμα εναλλακτική λύση θα ήταν η πυροδότηση ειδικών διατρητικών οργάνων σε διάφορα σημεία της σκιασμένης λεκάνης του σεληνιακού εδάφους, είτε από ένα σκάφος προσσεληνωμένο στο χείλος του κρατήρα είτε από ένα τροχιακό σκάφος.

Το μελανότερο σημείο όσον αφορά τη μακροπρόθεσμη στρατηγική της NASA για τη Σελήνη είναι ότι υπάρχει η πιθανότητα οι διαστημοσυσκευές της να μη βρουν καθόλου πάγο ή να ανακαλύψουν ότι ο πάγος σπανίζει σε τέτοιο βαθμό ώστε δεν συνιστά εκμεταλλεύσιμο πόρο.

"Με ανησυχεί το γεγονός ότι στηρίζουν πάρα πολλά στην ανεύρεση νερού σε εκμεταλλεύσιμη μορφή", δηλώνει ο Wesley Huntress, πρώην κορυφαίο επιστημονικό στέλεχος της NASA, ο οποίος την περίοδο αυτή ηγείται του Γεωφυσικού Εργαστηρίου του Ινστιτούτου Carnegie. Αν η εξαγωγή πάγου από τη Σελήνη αποδειχτεί ανέφικτη, τότε η διαστημική υπηρεσία ίσως αναγκαστεί να επιλέξει νέες τοποθεσίες προσσελήνωσης και να θέσει νέους εξερευνητικούς στόχους για τις επανδρωμένες αποστολές. Ωστόσο, η NASA πιστεύει ότι το ρομποτικό σκάφος θα αποδειχτεί χρήσιμο, ακόμη και αν δεν ανακαλυφθεί πάγος. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Mark Borkowski, επί κεφαλής του Προγράμματος Ρομποτικής Εξερεύνησης της Σελήνης, "οι μετρήσεις του αναπόφευκτα θα εμπλουτίσουν τις επιστημονικές μας γνώσεις".

Από Scientific American

Δείτε και τα σχετικά άρθρα
Επιστροφή στην αθέατη πλευρά της Σελήνης
Η NASA σχεδιάζει την επιστροφή της στη Σελήνη το 2020