|
|
Οι μαζικές εξαφανίσεις των ειδών πάνω στη Γη κατά τον Παλαιοζωϊκό - Μεσοζωϊκό αιώναΆρθρο, Ιανουάριος 2004 |
Πίνακας Περιεχομένων
Είναι συχνά δύσκολο να καθοριστεί ακριβώς πότε έχουν εμφανιστεί τα γεγονότα μαζικής εξαφάνισης των ειδών στη γήινη ιστορία. Η αιτία είναι ότι το αρχείο των απολιθωμάτων δεν είναι τέλειο, και όσο φτωχότερο είναι το αρχείο για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, τόσο περισσότερο ανοικτό είναι σε διαφορετικές ερμηνείες. Μερικοί επιστήμονες έχουν προτείνει ότι υπάρχει ένας κύκλος μαζικών εξαφανίσεων , με σημαντικό αριθμό θανάτων, περίπου κάθε 26 εκατομμύρια χρόνια. Αυτό υπονοεί ότι έχουν γίνει κάπου 23 τέτοια γεγονότα μαζικής εξαφάνισης των ειδών από την Κάμβριο εποχή έως σήμερα. Αυτός ο αριθμός είναι το ανώτερο όριο των περισσότερων εκτιμήσεων. Φυσικά απαιτείται πολύ περισσότερη έρευνα για να καθορίσουμε εάν πραγματικά υπάρχει ένας κύκλος των μαζικών εξαφανίσεων. Οι περισσότερες από τις μελέτες προτείνουν ότι δεν κινδυνεύουμε γιατί είμαστε στη μέση ενός κύκλου, χωρίς μαζικές εξαλείψεις, για τουλάχιστον 10 εκατομμύρια χρόνια. ΕπιστροφήΠως όμως μερικά ζώα εξαφανίστηκαν κι άλλα όχι; Το γεγονός ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε εδώ σήμερα φανερώνει ότι οι μαζικές εξαλείψεις δεν έχουν επιπτώσεις σε όλους τους οργανισμούς, και ότι υπάρχουν πάντα επιζώντες. Αλλά τι είναι αυτό που κάνει μερικούς οργανισμούς να ζήσουν και μερικούς να εξαφανιστούν; Φυσικά, οι αιτίες μιας μαζικής εξαφάνισης είναι πολλές. Παραδείγματος χάριν, μια πτώση στη στάθμη της θάλασσας θα έχει μια καταστρεπτική επίδραση στους οργανισμούς που ζουν στις ρηχές θάλασσες, καθώς ο βιότοπός τους παύει απλά να υπάρχει, αλλά θα έχει ελάχιστη ή και καμία άμεση επίδραση στους οργανισμούς που ζουν στο έδαφος.  Έτσι, τα είδη που εξαφανίζονται σε μια εξαφάνιση μπορούν να μας πουν πολλά για τα χαρακτηριστικά, ή ακόμα και για την αιτία της εξαφάνισης. Ένα άλλο παράδειγμα είναι το εξής: Αν εξαφανιστούν μόνο τα είδη που είναι προσαρμοσμένα για να ζήσουν σε θερμά κλίματα, τότε είναι λογικό να υποθέσουμε ότι φταίει για την εξαφάνιση αυτών των ειδών μία παγκόσμια πτώση της θερμοκρασίας. Εντούτοις, ακόμα και όταν εξαφανιστούν τεράστιες περιοχές βιότοπων ή αλλάξουν δραματικά, μερικά είδη θα μπορέσουν να επιζήσουν, αν και δεν ξέρουμε ποιος είναι ο καθοριστικός παράγων ώστε αυτά τα είδη να "νικήσουν". Η τύχη βεβαίως παίζει έναν σημαντικό ρόλο στο ποιο είδος θα υποστεί μια μαζική εξάλειψη. Υπάρχουν, δε, μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα που φαίνονται να βοηθούν την επιβίωση. Έτσι αν μερικοί οργανισμοί είναι 'παντός καιρού και κλίματος' και δεν ζουν μέσα σε στενά όρια θερμοκρασίας, χώρου, περιβάλλοντος, υγρασίας κλπ, τότε μπορούν να εκμεταλλευθούν γρήγορα οποιεσδήποτε ευνοϊκές αλλαγές και είναι σε θέση να αναπαραχθούν γρήγορα. Οι κατσαρίδες, οι αρουραίοι και τα ποντίκια είναι από τα κλασσικά παραδείγματα τέτοιων οργανισμών που έχουν λίγο να φοβηθούν από τις μαζικές εξαφανίσεις. ΕπιστροφήΘα εξαφανιστούν ποτέ οι άνθρωποι; Πρόσφατα, δημοσιεύτηκαν πληροφορίες για τον αστεροειδή 1997XF11 ότι θα μπορούσε να συγκρουστεί με τη Γη και αυτό θα μπορούσε να ήταν το τέλος της ανθρωπότητας. Εντούτοις, αντίθετα προς τις αρχικές αναφορές, δεν υπάρχει κανένας πραγματικός κίνδυνος σύγκρουσης του αστεροειδούς με τη Γη πριν το 2028. Οι άνθρωποι είναι μόνο μια
πρόσφατη άφιξη στη γη, όντας γύρω για
ακριβώς μερικά εκατομμύριο έτη. Μέχρι
σήμερα είμαστε ένα επιτυχές είδος, που
αναπτύσσεται και που πολλαπλασιάζει
έως ότου κατοικούμε σχεδόν σε κάθε
γωνία της σφαίρας. Αλλά άλλα είδη έχει
αναπτυχτεί και έχει πολλαπλασιάσει
πριν από μας, για να αποδεκατιστεί
μόνο από τα γεγονότα μαζικής
εξάλειψης - έτσι τι το μέλλον κρατά για
μας; Τα έξι σημαντικά γεγονότα μαζικής εξαφάνισης Αλλά, ενώ παραμένουμε αβέβαιοι για το συνολικό αριθμό, υπάρχει μια γενική συμφωνία για την ύπαρξη 6 σημαντικών γεγονότων μαζικής εξαφάνισης κατά τον Παλαιοζωϊκό - Μεσοζωϊκό αιώνα.
1. Στο τέλος της Κάμβριας περιόδου (500 έως 544 εκατομμύρια χρόνια πριν) Μια τεράστια έκρηξη βιολογικής ποικιλομορφίας πραγματοποιήθηκε στην Κάμβριο περίοδο, η οποία έχει παρομοιαστεί με ένα εξελικτικό πείραμα, μια "ανταγωνιστική" περίοδος για τη δημιουργία νέων ειδών. Οι θάλασσες ήταν γεμάτες από είδη, όπως οι τριλοβίτες, τα βραχιόποδα, τα μαλάκια και τα εχινόδερμα. Αλλά όταν ΄τελείωνε η Κάμβριος περίοδος, πριν 500 εκατομμύρια χρόνια, το πείραμα έφτασε στο τέλος του και έγινε μια σειρά μεγάλων εξαφανίσεων των ειδών. Επειδή πολλά από τα ζώα εκείνης της περιόδου ήταν οργανισμοί με μαλακό δέρμα, οι οποίοι έχουν πολύ μικρές πιθανότητες να γίνουν απολιθώματα, δεν έχουμε καθαρή εικόνα γι' αυτό που συνέβη και ποια είδη επηρεάστηκαν. Τα καλύτερα στοιχεία - απολιθώματα τα έχουμε για τα ζώα που είχαν κάπως σκληρά ή κελυφωτά τμήματα - και είναι σαφές ότι τα βραχιόποδα είχαν μεγάλες απώλειες στην ποικιλομορφία. Οι τριλοβίτες υπέστησαν επίσης βαριές απώλειες, και δεν θα είχαν ποτέ πάλι τόσο ποικιλία ή δεν θα ήταν τόσο κυρίαρχα. Η αιτία της μαζικής εξάλειψης της ύστερης Κάμβριας περιόδου (το όνομα Καμβρία είναι η Ουαλία στα Λατινικά), δεν είναι φυσικά τόσο γνωστή, αλλά φαίνεται σχεδόν σίγουρο ότι εμφανίστηκε εκείνη την εποχή μια αλλαγή στο επίπεδο της θάλασσας, μεταβάλλοντας το βιότοπο στον οποίο είχαν προσαρμοστεί πολλά από αυτά τα πρώτα ζώα, και οδηγώντας τα έτσι στην μαζική εξαφάνιση. 2. Στο τέλος της Ορδοβίσιας περιόδου (425 έως 500 εκατομμύρια χρόνια πριν) Η Ορδοβίσια ήταν μια περίοδος σχετικής σταθερότητας στη γήινη ιστορία, στην οποία πραγματοποιήθηκε μια σημαντική αύξηση της βιολογικής ποικιλομορφίας. Εντούτοις, καθώς τελείωνε αυτή η περίοδος, κάπου 440 εκατομμύρια έτη πριν, υπήρξε ένα τεράστιο γεγονός μαζικής εξάλειψης, στην οποία μερικές ομάδες ζώων έχασαν περισσότερα από τα μισά είδη τους. Η εξάλειψη φαίνεται να είναι το αποτέλεσμα μιας παγωμένης εποχής, μιας εποχής όπου η στάθμη των θαλασσών συνεχώς υποχωρούσε, καθώς όλο και περισσότερο νερό δεσμευόταν στα παγόβουνα. Τότε οι θαλάσσιοι υγροβιότοποι (που φιλοξενούσαν την πλειοψηφία των ζωντανών οργανισμών στην Ορδοβίσια περίοδο), άλλαξαν δραστικά, καταστρέφοντας τους βιότοπους και μειώνοντας τον αριθμό των οικολογικών τοποθεσιών. Φαίνεται να υπάρχουν δύο οξύτατες περίοδοι εξαφάνισης των ειδών - η μία είναι στην αρχή της εποχής του πάγου, και η άλλη στο τέλος της εποχής της εξαφάνισης, μεταξύ 500 χιλιάδων και 1 εκατομμυρίων ετών αργότερα, όταν ανέβηκαν γρήγορα τα επίπεδα της θάλασσας. Τα εχινόδερμα, οι τριλοβίτες, τα ναυτιλοειδή και πολλές άλλες ομάδες είχαν σημαντικές απώλειες, αν και γενικά τότε είχαμε μια περίοδο λιγότερο δραστική από ό,τι άλλες περιόδους σημαντικών εξαλείψεων. 3. Στο τέλος της Δεβόνιας περιόδου (345 έως 405 εκατομμύρια χρόνια πριν) Αν και είναι σαφές ότι υπήρξε τότε μια τεράστια απώλεια της βιοποικιλότητας προς το τέλος της Δεβόνιας περιόδου, δεν είναι τελείως καθαρό πόσο κράτησε αυτή η περίοδος των μαζικών εξαλείψεων. Οι εκτιμήσεις ποικίλλουν από 500 χιλιάδες έως 15 εκατομμύρια χρόνια. Ούτε επίσης είναι σαφές εάν ήταν μια ενιαία περίοδος ή μια σειρά διάφορων μικρότερων εξαλείψεων η μία μετά από την άλλη. Πράγματι, έχει γραφτεί ότι στην ύστερη Δεβόνια εξάλειψη, δεν έχουμε συμφωνήσει ποια είναι τα σημαντικά γεγονότα της. Εντούτοις, το ισοζύγιο των αποδείξεων δείχνει ότι οι εξαλείψεις πραγματοποιήθηκαν σε μία περίοδο κάπου 3 εκατομμυρίων ετών, περίπου πριν 365 εκατομμύρια χρόνια.
Στο έδαφος, όπου τα φυτά είχαν διαφοροποιηθεί και τα αμφίβια άρχιζαν την εξέλιξή τους, φαίνεται να υπάρχουν πολύ λιγότερες απώλειες. Οι αιτίες της Δεβόνιας εξάλειψης είναι πολύ ασαφείς. Οι δυσανάλογες απώλειες μεταξύ των ειδών των θερμών νερών υποδεικνύουν την κλιματική αλλαγή. Σε αυτήν την περίπτωση ένας σημαντικός παράγοντας , θα ήταν μια παγκόσμια ψύξη και έχει προταθεί ότι αυτή συνδέθηκε με (ή μπορεί ακόμα και να την έχει προκαλέσει) μια πτώση των επίπεδων του οξυγόνου αυτών των πιο ρηχών υδάτων. 4. Στο τέλος της Πέρμιας περιόδου (230 έως 280 εκατομμύρια χρόνια πριν) Η ζωή άκμασε κατά τη διάρκεια της Λιθανθρακοφόρου και της Πέρμιας περιόδου. Τα Crinoids (Εχινόδερμα), οι αμμωνίτες, τα κοράλλια και τα ψάρια διαφοροποιήθηκαν και άκμασαν στις θάλασσες, ενώ τα αμφίβια και τα ερπετά συνέχισαν την εισβολή τους στο έδαφος. Αλλά μετά από 100 εκατομμύρια έτη σχετικής σταθερότητας, στο τέλος της Πέρμιαν περιόδου (πριν 245 εκατομμύρια έτη) η Γη γνώρισε το μεγαλύτερο γεγονός μαζικής εξαφάνισης. Μακριά πιο καταστρεπτικό από τη διασημότερη κρητιδική εξαφάνιση, όταν εξαφανίστηκαν τελείως οι δεινόσαυροι. Έχει υπολογιστεί ότι το 96% όλων των θαλασσίων ειδών χάθηκαν, ενώ στο έδαφος περισσότερο από τα τρία τέταρτα όλων των σπονδυλωτών οικογενειών εξαφανίστηκαν. Πολλές αιτίες έχουν προταθεί για αυτές τις εξαλείψεις της Πέρμιαν περιόδου, συμπεριλαμβανομένων και των διακυμάνσεων του επιπέδου της θάλασσας, μιας αλλαγής στην αλατότητα του ωκεανού, και της ηφαιστειακής δραστηριότητας. Ο σημαντικότερος παράγοντας φαίνεται, για άλλη μια φορά, να είναι κλιματική αλλαγή. 5. Στο τέλος της Τριαδικής περιόδου (190 έως 230 εκατομμύρια χρόνια πριν) Αν και έχει βρεθεί ως μία από τις λιγότερο σημαντικές εξαφανίσεις των ειδών, μερικές μελέτες υποδεικνύουν ότι σχεδόν το ένα τέταρτο όλων των οικογενειών εξέλειπαν προς το τέλος της Τριαδικής Περιόδου, καθιστώντας την συγκρίσιμη σε σημασία με την πρόσφατη κρητιδική μαζική εξαφάνισης. Άλλες μελέτες όμως προτείνουν ότι υπάρχουν τουλάχιστον δύο περίοδοι εξαφάνισης προς το τέλος της Τριαδικής, μεταξύ 12 και 17 εκατομμυρίων ετών. Εάν η μαζική εξαφάνισης ήταν ένα ενιαίο γεγονός ή μια σειρά μικρότερων γεγονότων, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τα σφουγγάρια, τα κεφαλόποδα , τα βραχιόποδα, τα έντομα και πολλές ομάδες σπονδυλωτών έχασαν πολλές από τις οικογένειές τους. Ορισμένα πρώιμα σπονδυλωτά, σε σχήμα μικρού κώνου (τα conodonts), εξαφανίστηκαν εντελώς. Ενώ οι απώλειες τότε μπορεί να μην ήταν τόσο δραματικές, όπως σε άλλες περιόδους εξαφάνισης, ήταν όμως σημαντικές για μια σχετικά νέα ομάδα ζώων. Οι δεινόσαυροι τότε άρπαξαν την ευκαιρία, καθώς η απώλεια ορισμένων ειδών άνοιξε νέες ευκαιρίες γι' αυτούς, κι έτσι πήραν το πλεονέκτημα πάνω στη Γη. Η αιτία της Τριαδικής εξαφάνισης δεν είναι πολύ γνωστή, ίσως επειδή έχει προσελκύσει σχετικά λίγους μελετητές, αλλά η κλιματική αλλαγή φαίνεται να είναι σημαντική και, μάλιστα, υπήρξε μια αύξηση στις βροχοπτώσεις. 6. Στο τέλος της Κρητιδικής περιόδου (63 έως 135 εκατομμύρια χρόνια πριν) Η μαζική εξαφάνιση ανάμεσα στην Κρητιδική και στην Τριτογενή περίοδο,πριν 65 εκατομμύρια χρόνια, είναι η διασημότερη όλων των μαζικών εξαφανίσεων. Η φήμη της προέρχεται όχι από το μέγεθός της (η εξαφάνιση της Πέρμιαν περιόδου ήταν πολύ-πολύ μεγαλύτερη) αλλά από τα θύματα της εξαφάνισης - τους δεινόσαυρους. Η μαζική εξαφάνιση της Κρητιδικής-Τριτογενής (ή 'Κ-Τ' για συντομία) περιόδου, εξαφάνισε γύρω στο 85% όλων των ειδών. Οι δεινόσαυροι δηλαδή δεν ήταν τα μόνα θύματα - οι πτερόσαυροι (ερπετά που πετούσαν) και άλλα θαλάσσια ερπετά, τα ψάρια , τα βραχιόποδα, το πλαγκτόν και πολλά φυτά είτε εξαφανίστηκαν εντελώς είτε είχαν βαριές απώλειες στον πληθυσμό τους. Ακόμη και οι αμμωνίτες, που είχαν επιζήσει των 4 προηγούμενων εξαφανίσεων, τελικά εξαφανίστηκαν. Για κάποιους λόγους εν τούτοις, μερικές ομάδες φαίνονται να είναι, σχεδόν, εξ ολοκλήρου απρόσβλητες από την εξαφάνιση της περιόδου Κ-Τ - για παράδειγμα οι κροκόδειλοι, οι χελώνες και οι σαύρες, τα θηλαστικά και τα πουλιά πέρασαν σχετικά χωρίς σημαντικές απώλειες.
Ο Alvarez πρότεινε ότι ο θάνατος των δεινοσαύρων, και όλα τα άλλα θύματα της μαζικής εξαφάνισης της περιόδου Κ-Τ, οφειλόταν σε έναν γιγαντιαίο μετεωρίτη που είχε συνετριβεί πάνω στη Γη, αναστατώνοντας σοβαρά το γήινο οικοσύστημα. ΕπιστροφήΗ μεγάλη σύγκρουση και οι ηφαιστειακές δραστηριότητες Ο Alvarez, ο οποίος ήταν σεβαστός επιστήμονας κι είχε λάβει κι ένα βραβείο Νόμπελ για τις εργασίες του, έφτασε στην ανακάλυψη του γιατί διαπίστωσε, κατ' ασυνήθιστο τρόπο, μεγάλες ποσότητες ενός σπάνιου στοιχείου, του ιριδίου, μέσα στους βράχους που χαρακτήρισαν το όριο μεταξύ της κρητιδικής και της τριτογενούς περιόδου. Το ιρίδιο είναι εξαιρετικά σπάνιο στο γήινο φλοιό, αλλά είναι πιο συνηθισμένο στους αστεροειδείς. Έτσι ο Alvarez υποστήριξε ότι αυτά ήταν αποδείξεις για μια εξωγήινη σύγκρουση. Ενώ άλλες θεωρίες προτείνουν σαν αιτίες την ηφαιστειακή δραστηριότητα, την κλιματική αλλαγή, την περιβαλλοντική ρύπανση ή ακόμα και την κοσμική ακτινοβολία, η θεωρία της σύγκρουσης των μετεωριτών παραμένει η πιθανότερη - τουλάχιστον προς το παρόν. Ενώ στον κόσμο η θεωρία αυτή έχει γίνει δημοφιλής, μερικοί επιστήμονες παραμένουν δύσπιστοι για τη θεωρία της σύγκρουσης με έναν αστεροειδή, ως την αιτία της μαζικής εξαφάνισης. Έτσι υποστηρίζουν αντ' αυτής της σύγκρουσης, ότι ήταν υπεύθυνες για τις μαζικές εξαφανίσεις τεράστιες ηφαιστειακές εκρήξεις, κι όχι μόνο για την Κρητιδική Περίοδο. Υπάρχουν φυσικά πολύ καλές αποδείξεις ότι στο τέλος της Κρητιδικής Περιόδου υπήρχε μια απέραντη ηφαιστειακή δραστηριότητα, ιδιαίτερα στην περιοχή Deccan της Ινδίας, όπου έγινε μία από τις μεγαλύτερες εκρήξεις των τελευταίων 200 εκατομμυρίων ετών. Εκτινάχθηκαν δε απέραντα σύννεφα συντριμμιών και αερίων από την περιοχή αυτή, όπως και στις εκρήξεις που έγιναν τότε στη Βόρεια Αμερική και τον Ατλαντικό. Φυσικά, αυτά τα συμβάντα θα είχαν καταστροφικά αποτελέσματα για το ζωικό και φυτικό βασίλειο της εποχής. Αλλά για το ασυνήθιστο στρώμα του ιριδίου που ενέπνευσε την θεωρία για τη σύγκρουση με τον αστεροειδή δεν μας λέει κουβέντα η θεωρία των ηφαιστειακών εκρήξεων. Πρόσφατη έρευνα έχει δείξει ότι υλικό από το γήινο μανδύα, που έρχεται στην επιφάνεια κατά τη διάρκεια των ηφαιστειακών εκρήξεων, περιέχει επίσης υψηλά επίπεδα ιριδίου - έτσι οι εκρήξεις στο τέλος της Κρητιδικής εποχής μπορούν να είναι υπεύθυνες για το στρώμα του ιριδίου. Άλλα στοιχεία υποδεικνύουν ότι το στρώμα του ιριδίου κτίστηκε βαθμιαία - όπως θα αναμέναμε εάν ήταν το αποτέλεσμα μιας αυξανόμενης βαθμιαία ηφαιστειακής δραστηριότητας, αλλά όχι εάν η αιτία του στρώματος του ιριδίου οφειλόταν σε μια ξαφνική σύγκρουση με αστεροειδή. Ακόμα και τα μοντέλα των θραύσεων, που βρέθηκαν στους κρυστάλλους του χαλαζία θα μπορούσαν, προτείνουν οι επιστήμονες, να έχουν προκληθεί από τις ηφαιστειακές εκρήξεις παρά σε μια σύγκρουση με έναν αστεροειδή. Έτσι, απαιτείται πολύ περισσότερη έρευνα προτού να έχουμε μια πλήρη άποψη εάν τα ηφαίστεια έχουν μεγάλη πιθανότητα να έχουν προκαλέσει την Κρητιδική εξαφάνιση από όσο μια σύγκρουση με έναν αστεροειδή. Η ηφαιστειακή δραστηριότητα έχει προταθεί επίσης ως η αιτία της μαζικής εξαφάνιση κατά το τέλος της Πέρμιαν Περιόδου. ΕπιστροφήΟ ρόλος των κλιματικών αλλαγών
Οι αποδείξεις για αυτές τις εποχές του πάγου προέρχονται και από τα χαρακτηριστικά παγετώδη ιζήματα, όπως είναι εκείνα κάτω από το πυθμένα της Βόρειας Θάλασσας, και από την εξαφάνιση ομάδων που ήταν προσαρμοσμένα σε θερμά κλίματα. Η εποχή της παγοκάλυψης ήταν πιθανώς ένας σημαντικός παράγοντας σε τουλάχιστον 3 μαζικές εξαφανίσεις - προς το τέλος της Ορδοβίσιας περιόδου, στο τέλος της Δεβόνιας και της Πέρμιαν περιόδου. Μπορεί επίσης να ήταν σημαντικός παράγοντας στο τέλος της Κάμβριας περιόδου. Ένας άλλος τύπος κλιματικής αλλαγής - μια αύξηση στις βροχοπτώσεις - προτάθηκε ως η αιτία μιας άλλης εξαφάνισης - της ύστερης Τριαδικής εποχής. Η κλιματική αλλαγή προκαλεί εξαφάνιση των ειδών γιατί αλλάζει τον τύπο και τη διαθεσιμότητα των δυνατών οικολογικών τοποθεσιών, που μπορούν να μείνουν τα ζώα και τα φυτά - με συνέπεια οι συνθήκες να είναι ακατάλληλες για τα είδη που έχουν συνηθίσει άλλες συνθήκες διαβίωσης. Έτσι, τα ζώα πρέπει να μεταναστεύσουν σε καταλληλότερες περιοχές ή να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες. Εάν δεν μπορούν να μεταναστεύσουν ή να προσαρμοστούν, οδηγούνται σε εξαφάνιση. Οι αλλαγές στην στάθμη της θάλασσας προτείνονται συχνά ως η αιτία των μαζικών εξαλείψεων των ειδών. Οι ωκεανοί περιέχουν πολλούς διαφορετικούς βιότοπους, οι οποίοι περιέχουν εν συνέχεια έναν πλούτο οικολογικών τοποθεσιών στις οποίες μπορούν να ακμάσουν τα ζώα και τα φυτά. Όταν η στάθμη των θαλασσών αλλάζει, αυτοί οι βιότοποι αναστατώνονται, ή χάνονται εντελώς - μαζί με οποιαδήποτε είδη που έζησαν σε αυτούς, τα οποία ήταν ανίκανα να απομακρυνθούν ή να προσαρμοστούν στους νέους όρους. Η στάθμη της θάλασσας είναι πολύ συνδεμένη με το σχηματισμό των κρηπιδωμάτων του πάγου στις περιόδους της Ψυχρής Εποχής ή του Πάγου - καθώς το νερό της θάλασσας πηγαίνει στα κρηπιδώματα, οι ωκεανοί στενεύουν έως ότου λειώσει ο πάγος άλλη μια φορά, και ανέβει η στάθμη των θαλασσών. Οι ρηχές, θάλασσες θερμού νερού (όπως εκείνες που βρίσκονται στους κοραλλιογενείς υφάλους) είναι μερικές από τους πιο διαφορετικούς βιολογικά βιότοπους, αλλά είναι επίσης μεταξύ εκείνων που είναι οι πιο ευαίσθητοι βιότοποι, ακόμα και στις μικρές αλλαγές της στάθμης των θαλασσών. Οι αλλαγές της στάθμης των θαλασσών μπορούν να έχουν κι άλλα, δευτερεύοντα, αποτελέσματα. Οι μεταβολές στην περιεκτικότητα του οξυγόνου των ωκεανών, ή στην αλατότητά τους, έχουν και τα δύο συνδεθεί με τις διακυμάνσεις της στάθμης των θαλασσών, και θα μπορούσαν εύκολα να έχουν αλλάξει τα θαλάσσια περιβάλλοντα τόσο ώστε να προκαλέσουν μαζικές εξαλείψεις. Τέλος, έχει αναφερθεί ότι έγιναν μεταβολές στην στάθμη των θαλασσών στις περισσότερες από τις μαζικές εξαφανίσεις, και σχεδόν βεβαίως έπαιξε ένα σημαντικό μέρος στην ύστερη Κάμβριο, Ορδοβίσια και Πέρμιαν Περίοδο. Επιστροφή |
||||||||||||||||
Κατά
τη διάρκεια της ύστερης Δεβόνιας
εξάλειψης το 70% όλων των ειδών
εξαφανίστηκε. Τα θαλάσσια είδη
επηρεάστηκαν σοβαρότερα από αυτά του
γλυκού νερού. Για παράδειγμα τα
βραχιόποδα, οι αμμωνίες και πολλές
άλλες ασπόνδυλες ομάδες υπέφεραν πάρα
πολύ, καθώς επίσης τα ψάρια Agnathan και τα
Πλακόδερμα.
Η
αιτία για την εξαφάνιση της περιόδου Κ-Τ
είναι τώρα τελευταία θέμα εντατικής
έρευνας, με πολλές εκατοντάδες
ερευνητικών αναφορών, που
δημοσιεύτηκαν από το 1980, όταν εκείνη
τη χρονιά ο φυσικός Luis Alvarez (οκτώ
χρόνια πριν το θάνατό του) αναζωπύρωσε
το ενδιαφέρον για το θέμα αυτό.
Όπως
είδαμε πιο πάνω, σε κάθε περίοδο
μαζικής εξαφάνισης συναντάμε κάποια
μορφή κλιματικής αλλαγής, ακόμα κι
αν η ίδια η αλλαγή ήταν το αποτέλεσμα
ενός άλλου παράγοντα (όπως η σύγκρουση
ενός αστεροειδή). Η Παγκόσμια Ψύξη και
η δημιουργία τεράστιων κρηπιδωμάτων
πάγου - είναι ίσως ο μόνος πιο
σημαντικός τύπος της κλιματικής
αλλαγής που εμπλέκεται στις μαζικές
εξαφανίσεις.