Το φεγγάρι φωτίζει την μελέτη του κλίματος

Από σελίδα του PhysicsWeb 19-Απριλίου-2001

Το ποσό του ηλιακού φωτός που ανακλάται από τη Γη, είναι ένας βασικός παράγοντας στον έλεγχο του κλίματός μας. Αλλά οι τρέχουσες δορυφορικές παρατηρήσεις καλύπτουν μικρό μόνο μέρος της γήινης επιφάνειας και είναι δύσκολο να διατηρηθούν κατά τη διάρκεια των εκτεταμένων περιόδων που απαιτούνται σε αυτές τις μελέτες του κλίματος.
Ετσι τώρα ο Philip Goode του Ιδρύματος Τεχνολογίας του Νιου Τζέρσεϋ  στις ΗΠΑ και συνάδελφοι του, έχουν ξεθάψει μια παλαιά τεχνική για να μετρήσουν με ακρίβεια το γήινο συντελεστή ανάκλασης από "την ακτινοβολία της Γης" - το αμυδρό φως από τον δίσκο της Σελήνης, το φως του ήλιου δηλαδή που ανακλάται από τη Γη.
Έχουν βρεί επίσης τα στοιχεία για να υποστηριχθεί η θεωρία, ότι ο ηλιακός κύκλος έχει επιπτώσεις στο κλίμα μας.

Ο γήινος συντελεστής ανάκλασης - ή "albedo" - συσχετίζεται πολύ με την κάλυψη των νεφών και τη συγκέντρωση των αερομεταφερόμενων σωματιδίων. Αλλά η τιμή του κυμαίνεται καθημερινά και ετήσια επειδή το έδαφος, η θάλασσα, οι πολικοί πάγοι και η βλάστηση, όλα αυτά ανακλούν διαφορετικά ποσά φωτός.  Η γήϊνη λάμψη γίνεται φωτεινότερη καθώς ο ήλιος ανατέλλει από την Ασία, παραδείγματος χάριν, επειδή αυτή η τεράστια γήϊνη μάζα είναι πιό αντανακλαστική από τον Ειρηνικό ωκεανό. "Αυτό το καθιστά απαραίτητο για να υπολογίσετε, τον μέσο όρο των δεδομένων για μια ακριβή ένδειξη της μεταβαλλόμενης albedo", λέει ο Goode.

Η ομάδα του Goode χρησιμοπόηησε συσκευές στο μεγάλο Ηλιακό Παρατηρητήριο της Καλιφόρνιας, για να μετρήσουν την γήϊνη λαμπρότητα για δύο έτη, γύρω στο 1998. Οι μετρήσεις λήφθηκαν κατά τη διάρκεια περιόδων, όταν το φεγγάρι ήταν μια λεπτή ημισέληνος και το αμυδρό κομμάτι ήταν μεγάλο. Σε αυτές τις χρονικές περιόδους χρόνους, ένας παρατηρητής στο φεγγάρι θα έβλεπε μια σχεδόν "πλήρη" Γη - δηλαδή  θα ήταν ορατός σχεδόν ο δίσκος όλης της Γης, και ανακλώμενο φως από σχεδόν την μισή γήινη επιφάνεια θα έφθανε στο φεγγάρι. Αυτό δίνει μια πολύ πληρέστερη εικόνα του albedo από το περιορισμένο πεδίο των τρέχουσων δορυφορικών μετρήσεων.

Μετά το αντιστάθμισμα για τη σκέδαση στην ατμόσφαιρά μας και την ανύψωση του φεγγαριού, η ομάδα Goode βγάζει το γήινο albedo στην τιμή των 0,297. Αυτό σημαίνει ότι σχεδόν το ένα τρίτο του φωτός του ήλιου που προσκρούει στη Γη ανακλάται στο διάστημα, μια τιμή που ταιριάζει πολύ με τις προηγούμενες προσομοιώσεις με υπολογιστές, της ομάδας. "Αλλά βρήκαμε μια εκπληκτικά μεγάλη εποχιακή διακύμανση - μέχρι και 20% - στον γήινο συντελεστή ανάκλασης", εξήγησε ο Goode.

Το αποτέλεσμα μιας σύγκρισης με παρόμοιες παρατηρήσεις στα μέσα της δεκαετίας του '90 ήταν επίσης απροσδόκητο. "Βρήκαμε έναν υπαινιγμό μιας μείωσης 2,5% του albedo τα τελευταία πέντε χρόνια", λέει ο Goode. Μια αποδεδειγμένη πτώση στη γήινη ανακλαστικότητα κατά τη διάρκεια εκείνου του χρονικού διαστήματος - κατά τη διάρκεια του οποίου η δραστηριότητα του ήλιου έχει ανέβει από ένα ελάχιστο σε ένα σημείο μια αιχμής - θα υποστήριζε βάσιμα τη θεωρία ότι ο 11-ετής ηλιακός κύκλος, έχει  άμεσες επιπτώσεις στο γήινο κλίμα. Οι επιστήμονες θεωρούν επίσης ότι μια πτώση ακριβώς στο 1% θα μπορούσε να διαδραματίσει έναν ρόλο στη γήϊνη θέρμανση.